Στην βεράντα μου..

Σαν είμαι στη βεράντα μου και σκέφτομαι και γράφω

ξεσπώ σ'απέραντο κενό απάντηση να βρω.

Φτάνω εκεί που ήμουνα και λόγος δεν υπήρχε,

λόγος, ούτε που βλέπαμε, ούτε υπήρχε.

Σκοπός γνώριμος ξυπνά το λογισμό μου

και τρέχω χτες να βρω που είναι το μυαλό μου.

Κι έτσι όπως είναι, που κρίνεις για σωστό,
δεν βρίσκω λόγια να κρυφτώ, χάνω γη κι ουρανό.

Συνέχεια αν λέμε αν..
αν έκανες ό,τι μπορούσες μονάχη να μ'αφήσεις
αν και εγώ είχα πει κάτι που τότε είχα δει
αν ήτανε ανάγκη το τέλος να μας βρει
αύριο θα 'μασταν στη σιωπή

Και καθώς είμαστε, φύσηξε ο χρόνος
πικραίνοντας τα βράδια μου, του ύπνου τα λιβάδια μου.
Λες θέλω και χρειάζομαι και τώρα και για πάντα
ελπίδα μες στο χάρτη μου, να βγω από τη στάχτη μου.

Σαν είμαι στη βεράντα μου σε σκέφτομαι και γράφω..