Γεια σας, λοιπόν σας ποστάρω αυτό το καταπληκτικό τραγούδι, το οποίο προσπαθώ εξαιρετικά να το μάθω στην κιθάρα, δυστυχώς όμως είναι απίστευτα δύσκολο. Που θα πάει; Θα το καταφέρω.
Ξυπνάω από τηλεφώνημα φίλης που έχω να δω 2 εβδομάδες. Δεν ακούω τι λέει, κοιμάμαι ακόμα. Ασυνείδητα όμως την καλώ σπίτι.Έρχεται και μετά από λίγο βγαίνουμε πετώντας την ατάκα: "Μαμά βγαίνω", και τίποτα άλλο.
Έχω αργήσει 4 ώρες να επιστρέψω κι όμως δεν έχω λάβει ακόμα κλήση, του στυλ:"Γύρνα σπίτι τώρα, έχεις αργήσει." Φαντάζομαι πως μου έχουν θυμώσει, λέω δεν πάει στο διάολο και κάθομαι λίγο ακόμα.Τελικά της στέλνω μήνυμα πως γυρνάω και να μην ανησυχεί. Μπαίνω στο σπίτι έτοιμη να ακούσω τον εφτάψαλμο, κι όμως συνειδητοποιώ πως δεν είναι κανείς μέσα. Μία ανακούφιση πλημμυρίζει το κεφάλι μου, και βάζω δυνατά μουσική.Δεν ξέρω που έχουν πάει, και δεν με νοιάζει. Είμαι σίγουρη πως θα γυρίσουν. Νιώθω το σπίτι μας να γίνεται σπίτι μου έστω και για λίγες ώρες. Νιώθω πως έχουμε διακοπές. Νιώθω ανεξάρτητη. Νιώθω τέλεια.
Βλέπετε τι συναισθήματα γεννιούνται μέσα από λίγες στιγμές μόνη σου στο σπίτι;
Υπάρχει μια ταινία για μας που δε θα γυριστεί ποτέ.Θα υπάρχει μονάχα στο σενάριο του μυαλού μας και στις αναμνήσεις κρυμμένη.
Φαίνεται είσαι άλλος ή και όχι. Εγώ όμως είμαι η ίδια.
Ένα ακόμη τέλος κυρίες και κύριοι φέρνει μια ακόμη αρχή..
Καληνύχτα πρίγκιπα..
Ο κόσμος, μου λέει: " Κοίτα τριγύρω σου τι γίνεται! Άνθρωποι μακρυά πεθαίνουν, άλλοι πεθαίνουν της πείνας. Άλλοι αδικούνται, άλλοι μπαίνουν φυλακή. Άλλοι χάνουν πρόσωπα δικά τους. Αλλά εσύ κάθεσαι και κλαις γιατί σήμερα δεν ίσιωσε καλά το μαλλί ή έσπασε το νύχι." Άλλες φορές τα πράγματα γίνονται "χειρότερα" και σε στήνουν στα ραντεβού σου, ή απαγορεύεται να βγεις Σάββατο βράδυ. Το θεωρείς μαρτύριο, "βάσανο".
Πάμε καλά; Και τι έγινε που έσπασε το νύχι, θα ξαναμακρύνει, και τι έγινε που δεν ίσιωσε το μαλλί, καλή θα'σαι και έτσι. Υπάρχουν τόσα άλλα σοβαρότερα ζητήματα, που εμείς τα έχουμε δεδομένα. Μια μέρα θα φτάσουμε σε ένα σημείο που από κει πάνω θα βρεθούμε στο μηδέν, δε θα το πιστεύουμε.
Και τώρα θέτω ένα ερώτημα, πρέπει να χάσουμε όλες τις καλές μας στιγμές, την υγεία μας, το φαγητό μας, τις αναμνήσεις μας, για να τα εκτιμήσουμε;
Τσακώθηκες με την κολλητή σου, με τον άθρωπο που ήταν πάντα εκεί για να περάσετε καλά, να αποκαλύψετε τα μυστικά σας, να γελάσετε με τον περίεργο γείτονα.Να σου ψιθυρίσει ότι θα’ναι εκεί για’σένα όταν όλοι οι άλλοι θα σου’χουν γυρίσει την πλάτη.
Καθώς περπατούσες είδες στο κοντινό παρκάκι τον φίλο σου να χαϊδεύει κάποια που σου έμοιαζε απίστευτα κι όμως δεν ήσουν εσύ. Την πλησίαζε και το κορμί του έτρεμε, κι όμως δεν ήσουν εσύ. Κι ύστερα τα χείλη του ακούμπησαν τα δικά της, κι όμως εσύ δεν ένιωσες φιλί αλλά χαστούκι.
Συνέντευξη για δουλειά, μια δουλειά που λατρεύεις και ονειρεύεσαι από μικρό παιδί, τότε που μετρούσες τα άστρα. Ο προιστάμενος σε βλέπει να περιμένεις στην ουρά με τους υποψήφιους, σου δείχνει καθαρά πως δε γουστάρει ούτε φάτσα σου. Εσύ αφήνεις τα χαρτιά με το βιογραφικό πάνω στο γραφείο του ενώ, εκείνος χωρίς να τους ρίξει ματιά φωνάζει: «Επόμενοοοος!».
Βγαίνεις από την πολυκατοικία της Αλεξάνδρας, απομακρύνεσαι από εκείνο το παρκάκι, και κλείνεις την πόρτα της εταιρείας.Τρεις διαφορετικές περιστάσεις που σε κάνουν να νιώθεις την ίδια Απογοήτευση, Λύπη, Θυμό.
Όμως για δες λίγο πιο κάτω, απίστευτο μου φαίνεται. Ένα τρίχρονο αγοράκι το σκαέι από τη μαμά του και κατευθύνεται προς το μέρος σου με ένα αεροπλανάκι στο χέρι.Γυρίζεις το κοιτάς και το χαμόγελο και η διαθεσή του σε κάνει να ξεχάσεις ότι συνέβη πριν λίγα λεπτά.Σου τραβάει το μπατζάκιγια να τον προσέξεις. Σου χαμογελάει ξανά, σου αφήνει το αεροπλανάκι και φεύγειπίσω στη μαμά του. Χάνεται! Σου χάρισε κάτι δικό του, κάτι πολύτιμο, που αποδείχθηκε πως το χρειαζόσουν περισσότερο.Όχι δεν ήταν το αεροπλανάκι..
Ένα απλό,άγαρμπο χαμόγελο και την ενεργητική του διάθεση!
Σήμερα, μιλάω για ανθρώπους που χαθήκαν! Που η ζωή και η μοίρα ζήλεψε τη σπίθα που περιτριγύριζε τα δυο τους χέρια κρατημένα, και με αξέχαστη βαρβαρότητα αποφάσισε να απομακρύνει.(τη σπίθα) Για ανθρώπους που δε μιλούσαν κι όμως ξέραν. Για ανθρώπους καθημερινούς, απλούς. Οι ματιές εξαφανίστηκαν, τα τηλεφωνήματα κόπηκαν , και αυτά τα χέρια παρέμειναν μακρυά.
-Δεν ήξερα που να ψάξω και να βρω ένα άτομο παρόμοιο με εσένα, δεν ήθελα να πιστέψω πως υπάρχει άτομο που σε αντικαθιστά. Σ’άφησα να φύγεις, σ’έπεισα να φύγεις. Τι χειρότερο μπορούσα στον εαυτό μου να ‘χα κάνει;
-Νόμιζα ότι με ξέχασες. Μου έλειψεις. Μου λειψε το σαρκαστικό ύφος σου, η γνωστή και βαρετή σου ατάκα.Σε έχασα, με έχασες. Χαθήκαμε. Είναι απίστευτο, με όλη τη σημασία της λέξης, πως εγώ και εσύ , δύο ασημένια τριαντάφυλλα, δύο τηλεκοντρόλ χωρίς κουμπιά, δύο ψυχές χωρίς σάρκα, να θεωρούμαστε ξένοι πια..
Ξέρω ότι η απόσταση λέει πολλά , ωστόσο μην αποξενωθείτε . Βγείτε στο μπαλκόνι στρέψτε τη σκέψη σας στην όψη του άλλου, τεντώστε το χέρι, χαμογελάστε και θα’ναι σαν η σπίθα να τρεμοπαίζει ξανά και τα ακροδάχτυλα σας να αγγίζονται.
Σήμερα μιλάω για ανθρώπους που χαθήκαν.Κι όμως ποτέ δεν ξεχνούν..
Ανώτερη δύναμη κάνε κάτι, οτιδήποτε!
Σήμερα θέλω να κοιμηθώ ο εαυτός μου χωρίς τύψεις.
Να ξυπνήσω και να νιώθω αθώα.Να νιώθω πως έκανα το καλύτερο που μπορούσα,κι ας μην ήταν αρκετό.
PLEASEEE!
Καθήσαμε σε ένα ακριανό τραπέζι. Πάντα μου άρεσε εκείνο το μέρος, όπως και ο σερβιτόρος(ο οποίος δυστυχώς δεν ήταν εκεί). Ήμουν ακόμα θυμωμένη με τους γονείς μου, με τη κολλητή μου, με αυτόν, με τον ΕΑΥΤΟ μου.Και επίσης πάρα πολύ στεναχωρημένη. Κι ύστερα ξαναθύμωνα με εμένα που στεναχωριόμουν, και πολλά άλλα τέτοια που δε θα καταλάβετε. Μετά απ’την υπέροχη γλυκειά κρέππα που με μεγάλη προθυμία, ο μάγειρας(ο δημιουργός της), ο μπαμπάς(αυτός που την πλήρωσε) και εγώ(που την έφαγα), προσφέραμε στον στον ουρανίσκο μου, έβαλα το i-pod (που με τη βία πήρα από τον Γιώργο) σε λειτουργία. Επόμενή μου κίνηση ήταν να βάλω αυτά τα δύο μικροσκοπικά θαυματουργά ακουστικάκια στα αυτιά μου. Οι άλλοι συνέχισαν να μιλάνε.
Ήταν απίθανο το ότι απομόνωνα τον ήχο του αγαπημένου μου τραγουδιού στο δικό μου και μόνο άκουσμα.(ξέρω, κάνω λες και δεν έχω ξαναδεί ποτέ ακουστικά:P) Ένιωθα το συναίσθημα του τραγουδιού όλο και να ανεβαίνει, νιώθοντας επίσης μια τεράστια ηδονή που εγώ μπορούσα να το απολαύσω τη στιγμή που το ήθελα ενώ αυτοί όχι. Συνέχιζαν να μιλάνε. Έβλεπα τα στόματά τους να κουνιούνται, να μιλάνε, να μιλάνε, κι όμως δεν είχα κανένα πρόβλημα που δεν άκουγα τι λέξεις σχημάτιζαν τα σάλια τους και τι προτάσεις οι λέξεις τους. Δεν τους άκουγα και μετά από ένα σημείο, γύρισα το κεφάλι μου από την άλλη και τους αγνόησα εντελώς. Όπως έκαναν αυτοί τόσον καιρό με ‘μένα..
(Η φωτογραφία είναι κάπως άσχετη με τα παραπάνω, αλλά δεν ξέρω μ'αρέσει)
Τι κάνουμε όταν το παρελθόν μας χτυπάει την πόρτα;
Πανικόοοοοος! Όχι θα είμαστε ψύχραιμοι. Ναι αλλά λίγο πανικόοοοος!
Όχι ψύχραιμοι!
Ενταξει αυτό που θα κάνουμε είναι να αφήσουμε τα πράγματα να εξελιχθούν όπως τα έχει κανονίσει η μοίρα. Όσο για την δική μας προσωπική στάση είναι ανάλογα με το τι θέλουμε. Εάν είμαστε πρόθυμοι να ανοίξουμε την πόρτα και να το συζητήσουμε, αυτό θα κάνουμε. Εάν πιστεύεται πως ο λόγος για τον οποίο γυρίσε το παρελθόν είναι καταστροφικός του παρόντος και μέλλοντος, αγνοήστε τον ήχο του κουδουνιού και συνεχίστε αυτό που κάνατε τη στιγμή πριν τον πανικό(ή την ψυχραιμία).
Χάρις του ότι έγινε στο παρελθόν, έχει εξελιχθεί έτσι το παρόν και το μέλλον.
(θα κάνω μια ζαβολιά και θα ανοίξω την πόρτα, ας ελπίσουμε πως δε θα 'ναι καταστροφική)
Αγαπητοί ξένοι, οι μέρες κύλησαν, πέταξαν, μα ελπίζουμε πως θα επιστρέψουν. Δεθήκαμε, τώρα πια όμως μόνο απόσταση. Μεγάλη, μικρή, ΤΕΡΑΣΤΙΑ! Και χρόνος, αρκετός.Φοβάμαι μην αλλάξουν πράγματα μεταξύ μας. Φοβάμαι στη σκέψη του ότι θα πρέπει να διασκεδάζουμε χωριστά. Φοβάμαι στη σκέψη του ότι μια ξερή συνομιλία στο τηλέφωνο δε θα μας "ξεδιψάει" καθόλου. Φοβάμαι στη σκέψη του ότι θα μου λείπει. Όμως μεθάω στη σκέψη του ότι, η σκέψη του θα είναι σε'μένα και η δική μου σε αυτόν. Θα το περάσουμε, θα θυμώσουμε, θα μας "τη σπάσουνε", θα το ξεχάσουμε..
Bury all your secrets in my skin
Come away with innocence and leave me with my sins
The air around me still feels like a cage
And love is just a camouflage for what resembles rage again
So if you love me let me go
And run away before I know
My heart is just too dark to care
I can't destroy what isn't there
Deliver me into my fate
If I'm alone I cannot hate
I don't deserve to have you
Ooh, my smile was taken long ago
If I can change I hope I never know
I still press your letters to my lips
And cherish them in parts of me that savor every kiss
I couldn't face a life without your lights
But all of that was ripped apart when you refused to fight
So save your breath, I will not care
I think I made it very clear
You couldn't hate enough to love
Is that supposed to be enough?
I only wish you weren?t my friend
Then I could hurt you in the end
I never claimed to be a saint
Ooh, my own was banished long ago
It took the death of hope to let you go
So break yourself against my stones
And spit your pity in my soul
You never needed any help
You sold me out to save yourself
And I won't listen to your shame
You ran away, you're all the same
Angels lie to keep control
Ooh, my love was punished long ago
If you still care don't ever let me know
If you still care don't ever let me know
Είναι το μόνο τραγούδι των Slipknot που πραγματικά καταλαβαίνω τι λέει και μου αρέσει πολύ! Νιώστε!
Όταν τα πάντα δείχνουν τέλεια, χωρίς κανένα λάθος, υπάρχουν κρυμμένα κόλπα.
'Ασσοι που νομίζεις πως θα σε βοηθήσουν, αντίθετα αυτοί όμως θα στραφούν εναντίον σου.
Τελικά ποιον να εμπιστευτείς; Σκέφτεσαι..
Μην σκέφτεσαι. Μπερδεύεσαι περισσότερο. Απλά δράσε, αυτό που θες εκείνη τη στιγμή, Πραξ'το!
Ίσως να'ναι και το πιο σωστό..
Ίσως σε οδηγήσει στον πάτο.
Να ξέρεις πως δεν είμαστε η απόλυτη λογική, το σωστό ή το λάθος. Είμαστε ότ σκεφτόμαστε, και δεν υπάρχουν σωστές ή λάθος απόψεις..
Ένα μέρος ονειρικό που σύννεφα λιακάδας πλημμυρίζουν την ψυχή μου;
Ένα μέρος που συγκρίνεται και ισοβαθμεί με πίτσες για μια ζωή;
Ένα μέρος που ο χρόνος σταματάει και νιώθεις μια απέραντη ηδονή;
Ένα μέρος που ο κόσμος γίνεται μια ταράτσα;
Ένα μέρος που δεν υπάρχει κανείς άλλος;
Αυτό είναι ένα τραγουδι που πάλι βρήκα τυχαία, ο τύπος δεν είναι γνωστός ή τουλάχιστον εγώ δεν τον ήξερα. Πάντως όταν είδα το όνομά του, μου άρεσε τόσο πολύ χωρίς κάποιο λόγο(ναι ηλίθιο θα σκέφτεστε αλλά αυτό με παρακίνησε να τον ακούσω). Δεν μπορούσα να το βρω σε κάποια studio version και για να πω την αλήθεια αυτό με πόρωσε ακόμα πιο πολύ. Τα lyrics έχουν μαγευτικό νόημα και είναι σαν να σου παρουσιάζει ένα παραμύθι μέσα σε ελάχιστα λέπτά. Ένα παραμύθι που γλυκά θα σ'αναγκάσει να χαθείς και εσύ μέσα σ'αυτό. Παρά το γεγονός του ότι δεν έχει καμία σχέση με την κατάστασή σου(εαν). Τέλος πάντων δε ξέρω τίποτε γι'αυτόν κι όμως χάνομαι και ονειρεύομαι..
Επίσης μπορείτε να δειτε τους στίχους στο παρακάτω link στην περίπτωση που δεν καταλαβαίνετε κάτι:
http://www.tsrocks.com/j/john_stewart_texts/dreamers_on_the_rise.html
Τι συμβαίνει όταν το μυαλό μας δημιουργεί μια παραίσθηση;
Προσωπικά πιστεύω πως οι παραισθήσεις κρύβουν ένα μυστικό που εσύ επίσης κρύβεις στο υποσυνείδητο σου. Κάποιος παλιός πόθος που ακόμα δεν κατάφερες να αγγίξεις, κάτι που προσπάθησες πολλές φορές να ξεχάσεις που κι όμως φαίνεται πως δεν πρέπει. Κάτι που σου λείπει, κάτι που θέλει "κάτι" να σου πει. Μια εικόνα χίλιες λέξεις. Μια παραίσθηση, δική σου παραίσθηση, ποτέ δεν μπορεί να την καταλάβει κάποιος ξένος, κάποιος που δε σε ξέρει καθόλου όπως ένας γιατρός που βασίζεται μόνο στουσ νόμους των μαθηματικών και όχι της σκέψης ή της ψυχής. Και τελικά να από που προέρχονται αυτά τα πράγματα. Από τα συναισθήματά μας, από κάθε μικρό σκίρτημα που θα σημειωθεί μέσα μας. Είναι τόσο απρόσμενα που σε τρομάζουν, άλλες φορές όμως σε κάνουν να χαρείς. Όμως όταν αυτός ο καπνός και τα ειδκά εφέ φύγουν μπροστά από τα μάτια σου πρέπει να γυρίσεις στην πραγματικότητα φίλε μου. Δε λέω είναι απίθανο να ονειρεύσαι, να ξεφεύγεις λίγο, να κάνεις σχέδια για το μέλλον. But μην τις αφήσεις να σε αλλιώσουν εντελώς, μείνε αυτός που είσαι μέσα σου και στο πίσω μέρος του μυαλού έχε καλά φυλλαγμένο το γεγονός πως θα ξυπνήσεις.
Θα σου πω και κάτι άλλο όμως προτού βιαστείς να ξυπνήσεις, σιγουρέψου πως όντως είναι μια παραίσθηση γιατί αν δεν είναι σε περιμένει μία ανεπανάληπτη περιπέτεια..
1.
Κανείς δε με βλέπει.Στέκω περήφανη σ' εκείνο το ψηλό σκαλί, ή στη στέγη του σπιτιού μου.Εκεί που ταξίδια τρέχουν, τρέχω μαζί κι εγώ.Κι όμως κανείς δε με βλέπει.Πώς περνάει κάποιος έτσι απαρατήρητος; Ή πως περνάω εγώ έτσι απαρατήρητη;
2.
Έχεις νιώσει ποτέ πως έχεις κάνει πολλούς ανθρώπους να στεναχωρεθουν; Να θέλουν πίσω μια ζωή που δε σε γνώρισαν; Να σκέφτεσαι ότι αν απλά δεν υπήρχες η συμφορά θα βαφτιζόταν χαρά και όλοι θα συνέχιζαν τη ζωή τους; Νιώθω τόσο άσχημα. Γι'αυτό θέλω να φύγω μακρυά, να με ξεχάσουν. Να ξεχάσουν ότι δημιούργησα κακές στιγμές. Να κάψουν όλες τις φωτογραφίες μου. Κι υπόσχομαι να μην ξαναγυρίσω.
3.
Αγάπη σημαίνει κάτι διαφορετικό για τον καθένα, δε μπορώ να δώσω κάποιον ορισμό. Απλώς όλοι ξέρουμε πως το ν'αγαπάς σίγουρα περιλαμβάνει πολλά συναισθήματα, ακόμη και ζήλειας. Είναι ωραίο να σου λέει κάποιος.. Σ'αγαπώ.(και να το εννοεί)
Σας έχει τύχει ποτέ να ανεβαίνετε τις σκάλες του σπιτιού σας και να νιώθετε πως είναι απίστευτα δύσκολο να σηκώνετε το ένα πόδι μετά το άλλο; Να στέκεστε 5 λεπτά με το ρολόι προσπαθώντας να βρείτε την κλειδαρότρυπα, να έχετε εκνευριστεί τόσο πολύ που ούτε να βρίσετε δε μπορείτε; Να μπαίνετε μέσα ξεχνώντας ότι η γιαγιά περίμενε μέχρι τώρα στην πολυθρόνα και αγνοώντας την τελείως(ίσως αθελά σας) κατευθύνεστε προς το δωμάτιο. Ύστερα πετάς τα πράγματά σου όπου βρεις(αν βρεις) και κάθεσε. Κοιτάζοντας απλά το κενό και σαν ταινία περνάει όλη σου η μέχρι τώρα ζωή μπροστά απ'τα μάτια σου. Και έρχεται πάλι εκείνη η στιγμή που έχεις ξαναπεράσει τόσες φορές που λες:"Γιατί πάλι; Τι δεν έκανα σωστά;" Σκατά.Ναι λίγο απαισιόδοξη δήλωση.Αν η ζωή όλων ήταν απόλυτα ευχάριστη όμως και ο καθένας διέθεται λεφτά, σπίτια, κόττερα οτιδήποτε είχε ποτέ θελήσει, δε θα λεγόταν ζωή αυτό.Η ζωή με δυσκολίες ή χωρίς είναι όμορφη, περιπετειώδης με πολλούς τρόπους. Ότι είναι να σου τύχει θα σου τύχει. Εσύ όμως θα επιλέξεις στο τέλος αν απλά θα χαριστείς και θα ξεχάσεις τα όνειρα που κάποτε είχες ή θα ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕΙΣ. Θα σηκώθεις. Αυτή η νύχτα μου μοιάζει αιώνας, αργή και βασανιστική και ήλπιζα να κοιμόμουν με το τηλέφωνο ανοιχτό ακούγωντας τη φωνή σου(Αν είχες what's up). Τέλος πάντων είναι καλό να έχεις ανθρώπους κοντά σου που νοιάζονται για' σένα, όμως γνωρίζω πολύ καλά ότι κάτι τέτοιες στιγμές κατάβάθος ήταν πολύ εξυπνο το να μείνεις λίγο μόνος, στις σκέψεις σου. Και έτσι με μια δυνατή φλασιά διώχνεις μακρυά τα δάκρυά σου, σηκώνεσαι και πας να αγκαλιάσεις τη γιαγιά σου. Γιατί η ζωή συνεχίζεται και δε ξέρεις τι μπορεί να αλλάξει ακόμα και μέσα σε μερικά λεπτά. ΣΗΚΩ ΠΑΝΩ λοιπόν και θα νιώθεις περήφανος για τον εαυτό σου.
Λίγα κομμάτια που αποτελούν μεγάλη μαγεία και είμαι και στο "mood" αυτές τις μέρες.Μπορεί να τα ξέρατε και να έχετε καιρό να τα ακούσετε, μπορεί να μην τα ξέρετε, μπορεί τίποτα από τα δυο, απλά απολαύστε.
Απουσία-Λαυρέντης Μαχαιρίτσας
Αυτός ο άνθρωπος σε κάθε τραγούδι του έχει κάτι τόσο ωραίο να πει και πολλές φορές νιώθω οτι ακούω πρωτόγνωρες λέξεις που κιόλας σημαίνουν τόσα πολλά μέσα μου.Απουσία.
Δον Κιχώτης-Δυτικές Συνοικίες
Συγκρότημα που άξιζε αλλά δυστυχώς απομακρύνθηκε.Στο τραγούδι βρίσκει τον χαμένο του εαυτό,και πια δίχως προσπάθεια τον αποκαλύπτει στο πρόσωπο.Ωραίοι στίχοι(το άκουγα πολύ μικρή).
Μ'αρέσει να μη λέω πολλά-Υπόγεια ρεύματα
Σας το έβαλα από live, πιστεύω έχει μεγαλύτερο συναίσθημα και όχι διορθώσεις στη φωνή.Το τραγούδι λέει πολλά, λέγοντας λίγα.Δεν εκφράζονται τα πάντα με λόγια.
Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον-Διονύσης Τσακνής
Στο γράψιμο αυτού του τραγουδιού ζει απλά το παρόν όπως αυτός ονειρεύεται και παρασύρρει και αυτούς που το ακούνε να ονειρευτούν μια ολό-δική τους στιγμή..
Μοναξιά έρχεται,φεύγει."Μη μ'αφήνεις τώρα που είναι όλα πιο δύσκολα."
Για το καλό μου-Γιάννης Μηλιώκας
Βαθύ νόημα.Για χαμένα όνειρα, για δευτερόλεπτα που όλοι οι "κοινοί θνητοί" έχουμε περάσει.
Σήμερα πήρανε νεκρό το διπλάνό μου, ενώ παλεύω για να βρω.. τον εαυτό μου.
Σιωπή-Ξύλινα Σπαθιά
Αναμνήσεις και μια σιωπή που όσο όμορφη κι αν είναι,επίσης μυστήρια,τρομακτική.
Αύρα-Δημήτρης Παναγόπουλος
Δε μπορώ να σταθώ,δε μπορώ να πιαστώ.Μυστήριο δε ξέρω, μου αρέσει πολύ.
Το τραγούδι της ερήμου-Δέσποινα Βανδή
Θα μου πείτε γιατί δεν επέλεξα την έκδοση του Κότσιρα,απλά έτσι το'μαθα και έτσι το έχω αγαπήσει.Πιστεύω ότι η φωνή της εδώ πέρα είναι αγνώριστη και αξίζει πολλά να το ακούσετε από αυτήν.(Άσχετα με τα σημερινά της "hits")
Χάθηκα.Λίγα λόγια.Μου θυμίζει όλα αυτά που δε μπόρεσα να κάνω και για μια ακόμα φορά μου χτυπάει την αιτία.
Να μ'αγαπάς-Παύλος Σιδηρόπουλος
Ένας άνθρωπος που ακόμα και ένα πολύ μικρό κομμάτι του έχει μείνει στον καθένα μας.Θρύλος και κυρίως ποτέ δεν προσποιήθηκε κάτι που δεν ήταν.Δεν ήταν ο καλός άνθρωπος αυτής της κοινωνίας και ποτέ δεν είπε κάτι ανάλογο.Λόγοι τον οδήγησαν στην ηρωίνη απ'την οποία και έφυγε.Τραγούδι που σε ταξιδεύει, σ'έναν ρυθμό που δεν υπάρχει,σε κάτι μη-εμπορικό και στίχοι μιας φοράς.
Dust in the wind-Kansas
Ξέρω θα σκεφτείτε άσχετο με τα παραπάνω αλλά ότι θέλω κάνω.I close my eyes, only for a moment and the moment's gone. Πώς μπορώ να μισήσω ένα τέτοιο τραγούδι;
Θα υπάρξουν κι άλλες παρόμοιες αναρτήσεις και γι'αυτούς που τους αρέσει αυτό το είδος ελπίζω να μη βαρεθήκατε βλεποντας ότι δεν έχω τίποτα να σας προσφέρω(λόγω του ότι τα ξέρατε).Όπως έλεγα θα υπάρξουν κι άλλες τέτοιες αναρτήσεις αφου τον τελευταίο καιρό ασχολούμαι αρκετά με την μουσική.Ισως προσπαθώ να φεύγω για λίγο αλλά.. γίνεται;
Άραγε τι να σκεφτόταν ο Λεονάρντο ντα Βίντσι καθώς άρχιζε το πασίγνωστο έργο του, Μόνα λίζα;
Ήξερε απ' την αρχή ότι θα κατέληγε σ' ένα αριστούργημα που θα λάτρευε όλη η γη για δεκαετίες;
Απεικόνισε απλά μια τύπισσα που για ορισμένους "τυφλούς", δεν σημαίνει τίποτα.Χωρίς έκφραση, χωρίς ιδιαίτερη κίνηση(καμία)..χωρίς υπερβολές.Κι όμως αυτό το απλό πρόσωπο κρύβει ένα σωρό ατέλειες που το κάνουν μαγευτικό και μια απέραντη απλότητα που το κάνει μοναδικό.
Στον σημερινό κόσμο υπάρχουν άνθρωποι άνεργοι, φτωχοί, πεινασμένοι.Αλλά υπάρχουν και επιτυχημένοι.Επιτυχημένοι κατά λάθος, ή με πολύ δουλειά.Ή σκοπίμως άδικα επιτυχημένοι.
Θα ήθελα να βρω κάτι που πραγματικά είμαι πολύ καλή να κάνω.Να δημιουργήσω, κάτι δικό μου.Και να έχω την δυνατότητα να το καλλιεργώ περισσότερο μέρα με τη μέρα.Να το αγαπώ.Να ταξιδεύω με αυτό, να μάθω να ζω με αυτό.Μπορώ να κάνω όνειρα όμως γιατί ρε γαμώτο να μένω πάντα στα όνειρα;;Γιατί πάντα κάτι να με φρενάρει;Ίσως τελικά να μην υπάρχει αυτό το κάτι στο οποίο είμαι αρκετά καλή.Και ίσως ποτέ δε δημιουργήσω κάτι ανάλογο με του ντα Βίντσι.Μα πείτε μου όταν προσπαθώ και κανείς δεν το βλέπει;Από ' κει και πέρα όσο και να προσπαθώ πέφτω.Και μετά μένω πάλι στα όνειρα.Συνεχώς πέφτω.Γαμώτο.Τέλος πάντων θα το βρω, θα βρω κάτι που θα μπορώ να το κάνω τόσο καλά όσο ο ντα Βίντσι.Θα.. δούμε.
Άλλος ένας σπουδαίος μας εγκατέλειψε.Ο Νίκος Παπάζογλου,σε ηλικία 63 ετών και κάτω από την ανησυχία του καρκίνου, ξημερώματα της 16ης Απρίλίου άφησε την τελευταία του ανάσα,το ξεχωριστό του αντίο και ένα τελευταίο χαμόγελο. Θεσσαλονικιός όπως ήταν,τραγουδιστής στην περίπτωση που κάποιος δεν τον ήξερε, εξαιρετικός.Κατά τη γνώμη μου σπάνια μουσική και απίστευτα βαθύ νόημα. Αχώριστος σύντροφός του ένα κόκκινο μαντήλι, άλλοτε στο λαιμό του, άλλοτε στο μέτωπό του, άλλοτε στο χέρι του. Ρωτήθηκε προ λίγο καιρό για την σχέση του με τον θάνατό. Η απάντησή του παρομοιαζόταν με τα παρακάτω λόγια:"Ο θάνατος είναι κάτι που θα μας πλησιάσει, θα μας αγγίξει και θα μας αρπάξει όλους.Δεν τον φοβάμαι. Αν και ξέρω πως όταν συμβαίνει είναι κάτι οδυνηρό. Γνωρίζω την κατάστασή μου αλλά συνεχίζω..να ζω. Είχε συνεργαστεί με αρκετούς γνωστούς καλλιτέχνες, γράφοντας τραγούδια γι'αυτούς ή ακόμα και τραγουδώντας μαζί τους. Κάποιοι από τους οποίους είναι κι ο Μανώλη Ρασούλης, οπόιος πέθανε πριν από περίπου 1 μήνα. Επίσης, ο Νίκος Ξυδάκης, Διονύσης Σαββόπουλος.Αρχικά ήρθε σε επαφ΄γ με διάφορα συγκροτήματα(1965-1970) κι ύστερα γράφοντας κάποια τραγούδια, έγραψε και για τον Πασχάλη Αρβανιτίδη.Δε μου αρέσει να μιλάω μέσω του wikipedia αλλά έπρεπε να συμπεριλάβω ελάχιστα στοιχεία. Ξέρω πως το ποσοστό που θα διαβάσει αυτήν την ανάρτηση είναι μηδαμινό καθώς υπάρχουν εκτοντάδες άλλα που αφιερώνουν ένα μέρος του blog τους σ'αυτόν εδώ τον καλλιτέχνη, αλλά μου αρέσει.Τέλος, τα περίπτερα όπως και άλλες διαφημιστικές εταιρίες "ξαφνικά" θα θυμηθούν τον Νίκο Παπάζογλου και θα επανακυκλοφορήσουν διάφορες επιτυχίες του.Θα τους χαρίσουν πολλά λεφτά.Πρέπει να πεθάνει κανείς για να τον θυμηθούν.(Ποιος μιλάει ε;) Δίκιο έχετε.Τέλος πάντων, κάποιοι θα προσπαθήσουν να συνεχίσουν το έργο του άλλοι θα το χλευάσουν γιατί δεν είναι το στυλ τους.Η γη θα συνεχίσει να γυρνά και εμείς θα γυρίσουμε στην καθημερινότητά μας.Μα ποτέ δε θα ξεχάσουμε.Όχι μόνο αυτόν αλλά και χιλιάδες άλλους καλλιτέχνες.Αντίο. http://youtu.be/Ctt9UKG1DzE
Κοντά μας ένα σαββατοκύριακο διαφορετικό πιστεύω, για όλους. 16 και 17. Παιδιά χαλαρώστε. Περάστε καλά, μην σκέφτεστε οτι θα'ρθει η Δευτέρα σε λίγο(σε περίτωση που δουλεύετε). Για τα παιδιά του Γυμνασίου, αυτό το σαββατοκύριακο σημάνει την αρχή της αντίστροφης μέτρησης προς το καλοκαίρι. Πλησιάζει και για'μένα άλλη μια χρονιά πέρασε απίστευτα γρήγορα. Απολαύστε το! Βγείτε με φίλους σας, αργίστε να γυρίσετε σπίτι, πιείτε μέχρι μέθυς. Κλείστε το κινητό σας και μη βιαστείτε να το ξανανοίξετε ώστε να γυρίσετε στις υποχρεώσεις, γυρίζοντας την πλάτη στη διασκέδαση. Αυτός ο κόσμος είναι γεμάτος άγχος, και πλέον έχουμε παστωθεί σα σαρδέλες σε μέρη και γενικότερα πόλεις που θεωρούνται ευρωπαϊκά και "in". Εφόσον πια δε μπορούμε να κάνουμε τίποτα, δε μας αφήνουν να φύγουμε, δε μας αφήνουν να έρθουμε τουλάχιστον ας ψάχνουμε πάντα την ευκαιρία να περνάμε καλά. Φάε όσο θες και ότι θες, μη νοιάζεσαι λίγο για τις θερμίδες που θα πάρεις(θα τις ξαναχάσεις). Ας το ονομάσουμε "σαββατοκύριακο ελευθερίας." Μπορείς να ξεχάσεις ποιος είσαι και να αφήσεις τα πάντα για λίγο πίσω.Να κάνεις κάτι που πραγματικά ποτέ δε θα έχεις τόσο χρόνο ή τόση θέληση ξανά. Κοίτα, ο χρόνος με κάτι όμορφο περνάει τόσο γρήγορα που κιόλας εύχεσαι να ξαναζήσεις τη στιγμή που μόλις πέρασε. Γι'αυτό μη φοβάσαι και μη το σκέφτεσαι πολύ, απλά αν το θες κάν'το.
"Βλέπω φλόγες κεριών να τρεμοπαίζουν μα σα να μου φαίνεται πως τρομαγμένα το κάνουν. Σα να θέλουν να τρέξουν, μακρυά από κάτι..Μα λες να' ναι ηθποιοί από ένα όνειρο που έχω ξαναδεί. Ξανά, κια ξανά και ξανά. Κι όμως δε μπορω να θυμηθώ, τίποτα! Μακάρι λέει να είχαμε περισσότερες ευκαιρίες. Και δεύτερη και τρίτη και τέταρτη. Αλλά δεν γίνεται αυτό.Μάλλον πέρνουμε ότι μας αξίζει.
Α ναι!; και όταν δεν παίρνεις τίποτα;"
"Ξένη βροχή.Όλα εκείνα που στους άλλους φαίνονταν ανούσια και ασήμαντα, για 'κείνην ήταν ότι της είχε απομείνει.Η καημένη.Της άρεζε να γράφει.Εκείνα που μετά από χρόνια θα ανακάλυπτε μια άλλη, εντελώς διαφορετική, γενιά.Τα φιλούσε, θυμάμαι, σαν θησαυρό.Καχύποπτη όπως γινόταν μόλις έκανε κάποιος κίνηση προς εκείνα τα χειρόγραφα.Ακόμα κι εγώ.Η καημένη.Αστέρια έπεφταν,ΒΡΟΧΗ, το ένα αμέσως μετά το άλλο.Κι εκείνη, ήταν μπροστά.Ευχή να έκανε; Τίποτα, κανείς. Καμιά ευχή δε θα μπορούσε να φέρει πίσω αυτό που ήδη είχε χάσει. Ήταν πια μίλια μακρυά.Κι όμως κάτι τόσο απλό, λέει πως θα μπορούσε να ξαναγεμίσει την άδικη, μίζερη, ζωή της. Η καημένη. Απέφευγε να μιλήσει σε όσους εκείνη θεωρούσε ότι ήταν ανεπιθύμητη. Έτσι ήθελε, έτσι ένιωθε. Η καημένη. Όμως, είχε δίκιο και κρατιόταν μακρυά από όλους αυτούς τους διάφορους, κανείς δεν είχε σκοπό να να την παρατηρήσει λίγο παραπάνω, λίγο πιο βαθιά. Δεν προσπάθησαν να της αλλάξουν γνώμη, να την φέρουν πιο κοντά.
Ύστερα, περιμένει. Περιμένει αυτό που ίσως γεμίσει τη ζωή της. Ναι, αυτό που δε θα έρθει ποτε πια."
Τι γίνεται όταν δεν μπορείς να έχεις με τίποτα αυτό που με "χίλια" θες; Όταν πας να πάρεις την αγαπημένη σου σοκολάτα και μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου εμφανίζεται κάποιος άλλος και την αρπάζει, λίγο πριν το χέρι σου την αγγίξει. Απογοήτευση. Μα μερικές φορές, ή μάλλον αρκετές φορές, δεν είναι απλά μια σοκολάτα. Και μετά εκτός του ότι στο άρπαξε, εσύ δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για να το πάρεις πίσω. Αυτό είναι πιο εκνευριστικό.
Μα όταν απλά δεν μπορείς να το έχεις, όχι επειδή στο άρπαξε κάποιος άλλος, τι κάνεις; Συνεχίζεις τη ζωή σου, απ' όπου μπορείς να πιαστείς; Απ'όποιον μπορείς να πιαστείς; Άσκοπο. Φεύγεις μακρυα, γιατί έτσι ίσως η απόσταση σε κάνει να ξεχασεις; Δειλό. Το παλεύεις κι άλλο;
Η 3η επιλογή, σου δίνει την ευκαιρία να ψάξεις αν όντως πραγματικά είναι αυτό που θες. Σου δίνει την ευκαρία ν'ανακαλύψεις αν αξίζει να χάνεις τον εαυτό σου γι'αυτό. Και τέλος σου δίνει την ευκαιρία να το κατακτήσεις αν έχεις ήδη πειστεί από τα παραπάνω ότι αξίζει.
Βέβαια, κάθε άνθρωπος μπορεί να έπραττε διαφορετικά. Άσχετα, με το τι "θα έπρεπε" να κάνει. Εκείνη τη στιγμή ο οργανισμός σου καίει , δεν σκέφτεται λογικά και δε χρειάζεται. Ας πούμε εγώ, ναι κάθομαι αυτή τη στιγμή και σου λεω να μην τα παρατήσεις. Κάτι όμως που ποτέ δεν θα παραδεχόμουν είναι ότι θα έφευγα. Ναι, ξέροντας ότι είναι δειλό και ακόμα ξέροντας τις ευκαιρίες που δίνει η 3η επιλογή, θα έφευγα.
Good morning, good evening, good afternoon, goodnight σε όποιαν ήπειρο κι αν βρίσκεστε, οτι καιρό κι αν κάνει, τέλος πάντων γεια σας.Το όνομα μου είναι Στελλίνα (και όχι Στέλλα) και δημιούργησα αυτο το blog για να απασχολώ τον εαυτό μου την ώρα που ο αδερφός μου κάνει μάθημα αρχαίων και εγώ πρέπει να περιμένω, αλλά "απαγόρευεται" να κοιμηθώ γιατί ίσως δεν ξυπνήσω εγκαίρως(ώστε να κάνω εγώ μάθημα μετά από αυτόν).Δε θα σας πω που μένω γιατί η μάνα μου φοβάται, και κάθε φορά που φτιάχνω έναν καινούργιο λογαριασμό μου διευκρινίζει να μην χρησιμοποιήσω τα προσωπικά μου στοιχεία.Αλλά μένω στην Αθήνα(ξέρω "έχετε εκπλαγεί"). Σημασία δεν έχει πόσο χρονών είμαι, σημασία έχει πόσο μεγάλη νιώθω.Και νιώθω ακριβώς ένα χρόνο μεγαλύτερη από τώρα.Δεν έχει σχέση με το πόσο ώριμη είμαι απλά μου αρέσει περισσότερο εκείνος ο αριθμός.Δεν ξέρω γιατί. Ο τίτλος του blog έχει να κάνει με μια γνωστή φράση: να ζει να κανείς ή να μη ζει; Λίγο παραμορφωμένο βέβαια.Με τη λέξη Beer.Ένα ποτό το οποίο θαυμάζουν οι περισσότεροι Έλληνες, μαζί και εγώ. Το περιεχόμενο του blog έχει να κάνει με αναρτήσεις που θα δημιουργώ εκφράζοντας ένα ποσοστό της γνώμης μου για οτιδήποτε.Ακόμα και για μία σπασμένη καρέκλα που τυχαία μπορεί να συνάντησα στο δρόμο, κάτω απ'το σπίτι της κας Σούλας. Τέλος έχω πειστεί πως ένα πράγμα που σίγουρα αξίζει σε αυτή ζωή,που μπορεί να το κάνει ο καθένας(δίχως λεφτά, δίχως ωραία εμφάνιση),είναι το να ονειρεύεσαι.Δεν υπάρχει σωστό και λάθος όνειρο, ούτε πρότυπο όνειρο.Ύστερα προσπάθησε να τα πραγματοποιήσεις, μην τα παρατήσεις ποτέ. Ένα όνειρο που έχω είναι να διασχίσω ολόκληρη την Αμερική με τη Μαρία,αλλά και να γνωρίσω ξένους τόπους.Προσπαθούμε να συγκεντρώσουμε ένα ποσό μέχρι τον Αύγουστο του 2014 που θα μας δώσει την ευκαιρία να ξεκινήσουμε το ταξίδι μας από την Κούβα.Πάντως δεχόμαστε οποιαδήποτε οικονομική βοήθεια κι από άσχετους.Χάρηκα που τα είπα.See you later, aligator.
