Σκιά που σκαρφαλώνει στο μπαλκόνι μου,
σαν στέκει η σκέψη μου θολώνει.
Γλυκιά απάτη κλαίει στη δυνατή μου πλάτη
κι ύστερα ξημερώνει η τελευταία του Νοέμβρη.
Θυμάμαι το πάπλωμα ξέφευγε απ'το κορμί μου.
Τα μάτια μου γέλαγαν, μα έκλεγε η ψυχή μου.
Δεκέμβρης πλέον, νύχτα και μέρα
κάτι τυφλό επιπλέει στον αέρα.
Μοιάζει ζεστό, μοιάζει και κρύο.
Δείχνει να φεύγει μα δε λέει αντίο.
Δεν υπήρχε τέλος, ίσως ούτε αρχή.
Μονάχα μια ακανόνιστη τρομακτική σιωπή.
Σφραγίζει τις σκέψεις μου, ελέγχει τις λέξεις μου.
Κουρνιάζω και πάλι γίνομαι μικρή.
Η πληγωμένη σου ματιά μου
τα υπόλοιπα τυφλώνει.
Και κάπου εκεί η ανάγκη μεγαλώνει.
Το μόνο χάπι ήταν η αγάπη,
μα εγώ επέμενα πως άρρωστη δεν ήμουν.
-Long time, no see..
