Ένας πύργος Jenga..

Σήμερα νιώθω σαν ένας πύργος “Jenga”.  Πολλά περιστατικά στη ζωή μου πήραν ανθρώπινη μορφή και με ένα τους δάχτυλο άρχιζαν να με αποσυναρμολογούν.  Μέχρι τώρα είχα γερή βάση, αλλά όση προσοχή και λεπτότητα κι αν δίνουν στις κινήσεις τους ο πύργος δεν αντέχει υπερβολικά χτυπήματα και απώλειες. Θα έπρεπε να κάνουν ένα διάλειμμα οι παίκτες. Να μου δώσουν λίγο χρόνο, να πάρω μια ανάσα και λίγο κουράγιο για τον επόμενο γύρο. Το ξέρω ότι ποτέ δε θα σταματήσουν. Άλλωστε, έτσι είναι κι η ζωή, δεν είναι ρόδινη πάντα έχει αναποδιές και ανατροπές. 

Δε μπορώ  να κλάψω, δεν μου βγαίνει κι είναι απ’τις λίγες φορές. Ξέρεις μωρε, υποτίθεται πως όταν είσαι λυπημένος κάτι αλμυρές σταγόνες ξεπηδάν από τα μάτια σου. Γελάω, όμως! Έστω και μηχανικά ή ψεύτικα ή για να περάσει γρήγορα η ώρα, ο καιρός. Δεν είμαι κλεισμένη σπίτι. Αντιθέτως, βγαίνω έξω κάθε μέρα και απασχολούμαι με πολλά πράγματα. Και ναι, με σιγουριά λέω ότι τίποτα από αυτά δεν με κάνει να ξεχαστώ. Ίσως για λίγα δευτερόλεπτα. Μετά και πάλι είμαι αναγκασμένη να γυρίσω στο παιχνίδι.

Βασικά δεν ξέρω τι νιώθω, και βαρέθηκα να προσπαθώ να με καταλάβω ή να τα ξεπερνάω όλα. Απλά,ασ’το. Δεν μπορώ να αλλάξω τα γεγονότα ούτε την κατάσταση. Το μόνο που έχω και (ελπίζω να..) μπορώ να κάνω είναι να περιμένω.

Μακάρι, κι οι παίκτες να μ’άφηναν για λίγο στην άκρη. Να έβρισκαν ένα άλλο παιχνίδι να ασχοληθούν. Κάτι πιο ήρεμο..

Γράμμα σε ένα παιδί που δεν γεννήθηκε ποτέ

Ξέρω πως έχω αρκετό χρόνο μπροστά μου, για να σκέφτομαι από τώρα αυτά τα πράγματα αλλά ένα βιβλίο της Οριάνα Φαλάτσι με έβαλε σε σκέψεις. Δε πιστεύω ότι θα τολμούσα ποτέ να διακόψω από επιλογή μια εγκυμοσύνη. Δε θα μπορούσα να αρπάξω από μια αθώα ύπαρξη το δικαίωμα στη ζωή. Το δικαίωμα να αντικρίσει το φως του ήλιου, να χαμογελάσει και να του χαμογελάσουν. Το δικαίωμα να νιώσει! Ακόμα κι αν η κατάσταση ήταν δύσκολη, είτε δεν ήμουν στη "σωστή" ηλικία, είτε θα στριμωχνόμουν οικονομικά, είτε χρειαζόταν να κάνω την παραμικρή υποχώρηση. Θα προτιμούσα σίγουρα να σε έφερνα στον κόσμο μικρό μου και ύστερα θα αποφάσιζες εσύ αν σου αρέσει εδώ πέρα ή όχι. Θεωρώ ότι αν όντως σε σκότωνα θα το μετάνιωνα μια ολόκληρη ζωή. Θα μετάνιωνα που έδρασα τόσο εγωιστικά, διαλύοντας κάτι που,στην ουσία, εγώ ίδια θα είχα δημιουργήσει. Μπορεί, να συναντούσες δυσκολίες ή και πόνο, αλλά επίσης μπορεί να γνώριζες και τη χαρά, την αγάπη που θα σου πρόσφεραν οι γύρω σου. Είναι πολύ καλύτερο από το τίποτα. Από το να μην μπορείς να νιώθεις τίποτα.Από το να βρεθείς κάπου αλλού που δεν σου προοριζόταν και να χάσεις μία ευκαιρία-περιπέτεια που ονομάζεται "ζωή". Φοβάμαι το τίποτα. Φοβάμαι το απέραντο κενό. Και αν ποτέ μπορούσα να κρατήσω κάποιον μακρυά(για όσο) από αυτό, θα το έκανα δίχως δεύτερη σκέψη.

"Και τώρα χάθηκες. Υπάρχει μόνο ένα ποτήρι με οινόπνευμα, που μέσα του πλέει κάτι που δεν θέλησε να γίνει άντρας, γυναίκα, κάτι που δεν το βοήθησα να γίνει άντρας, γυναίκα. Για ποιόν λόγο έπρεπε να το κάνω, με ρωτάς, για ποιόν λόγο έπρεπε κι εσύ να το θελήσεις; Μα γιατί η ζωή υπάρχει, παιδάκι! Και λέγοντας πως η ζωή υπάρχει, έπαψα να κρυώνω, έφυγε ο ύπνος.. Νιώθω πως η ζωή είμαι εγώ. Κοίτα, ανάβει κάποιο φως. Ακούγονται φωνές. Κάποιος τρέχει, φωνάζει, απελπίζεται. Μα κάπου αλλού γεννιούνται χίλια, εκατό χιλιάδες παιδάκια, μανάδες και πατεράδες των μελλοντικών παιδιών: η ζωή δεν έχει ανάγκη εσένα ή εμένα. Εσύ είσαι νεκρό. Ίσως πεθάνω κι εγώ. Αλλά δεν έχει σημασία. Γιατί η ζωή δεν πεθαίνει."

"Απόσπασμα από: Γράμμα σε ένα παιδί που δεν γεννήθηκε ποτέ, Οριάνα Φαλάτσι"

Αθάνατο τραγούδι..

                            Αυτό είναι το τραγούδι με το οποίο βγάζω όλη την εβδομάδα.
                                                             

Smith Street..

Το πιο περίπλοκο περιστατικό της ζωής μου συνέβη στο δεύτερο δωμάτιο, του πρώτου ορόφου, του εγκαταλελειμένου σπιτιού της οδού Smith.

Ήταν Δευτέρα και εγώ μισούσα τις Δευτέρες. Επέστρεφα σπίτι με τον Φάνη, και όπως κάθε μέρα κάναμε σταση στο στενό της οδού “Smith”, για να καπνίσουμε. Εκεί δεν μας έβλεπε κανείς, και σπάνια περνούσαν αυτοκίνητα ή περαστικοί. Είχε γίνει το στέκι μας, το αγαπούσαμε και οι δύο.  Φυσικά, εγώ το είχα ανακαλύψει πρώτη και το έδειξα στο Φάνη αλλά αυτός ήταν πολύ ψεύτης και πάντα υποστήριζε ότι ήταν δικιά του ιδέα. 

-Ο Φάνης ήταν ο πρώτος μου φίλος. Γνωριζόμαστε από τριών χρονών. Η μαμά του ήθελε να μας παντρέψει αλλά εγώ δεν ήθελα το Φάνη. Ο Φάνης ήταν άσχημος. Μια μέρα του το’πα και ‘βαλε αμέσως τα κλάμματα το ηλίθιο. Λίγο μετά, η μαμά με έβαλε να του ζητήσω συγνώμη. Το έκανα, και από τότε δεν ξεκολλάει από πάνω μου.-

Εγώ έκανα Lucky Strike και ο Φάνης Marlboro. Θυμάμαι εκείνο το τσιγάρο ήταν βασανιστικό , δεν τελείωνε με τίποτα. Ένιωθα τα πνευμόνια μου να καίνε, τα μάτια μου άρχιζαν να δακρύζουν, σε εκείνο το σημείο το παρατήρησε και ο Φάνης. Μόλις το είχα ανάψει αλλά δεν άντεχα άλλο. Το πέταξα στη λακούβα από τη χθεσινή βροχή και ανάμεσα από το βήχα μου είπα: « Θα το κόψω». Ήθελα να φύγω αλλά αυτός δε θα το’ σβηνε ποτέ. Χωρίς δεύτερη σκέψη του το άρπαξα από το χέρι και το πάτησα κάτω, εκείνος με είπε καριόλα αλλά δεν έδωσα σημασία, ήθελα να φύγω.

Προχωρήσαμε 10 μέτρα παρακάτω και σταθήκαμε έξω από το «Νεκρόσπιτο». Έτσι είχαν ονομάσει το εγκαταλελειμένο σπίτι της οδού Smith οι παλιοί. Λέγανε πως όταν μπαίνεις εκεί μέσα βρίσκεις απάντηση στα ερωτήματά σου. Αλλά είναι τόσο άδειο που μοιάζει τρομακτικό. Σου κόβει την ανάσα, τη μιλιά. Όλα εκεί μέσα είναι νεκρά. Φυσικά δε θα έβγαινε ο μπαμπούλας από την παλιά ντουλάπα, ούτε ήταν στοιχειωμένο. Απλώς κανείς δεν ήξερε πώς και γιατί υπήρχε εκείνο το σπίτι. Πάντα το ‘χα περιέργεια, τι 

να έχει μέσα; Τι βρίσκεις εκεί;

Φαινόμουν υπνοτισμένη και ούτε εγώ δεν είχα καταλάβει ότι έκανα αρκετά βήματα προς την καγκελόπορτα. Ο Φάνης άρχισε να μου φωνάζει. Με ρώταγε αν είμαι τρελή. Αν θέλω να πεθάνω. Τον κοίταξα με ένα άγριο και κακό βλέμμα και του είπα: «Παράτα με». Εκείνος δεν απάντησε. Μπήκα μέσα. Πολύ σκοτάδι αλλά κάτι έπαιρνε το μάτι μου και αυτό που μου τράβηξε αμέσως την προσοχή ήταν ένα τεράστιο πιάνο. Πήγα προς το μέρος του όμως φοβόμουν να το ακουμπήσω. Ήταν υπέροχο! Ανέβηκα τη σκάλα, έτριζε.Το πρώτο δωμάτιο ήταν ενός παιδιού είχε αμέτρητα παιχνίδια όπως τουβλάκια στρατιωτάκια κι άλλα πολλά, πεταμένα στο πάτωμα. Λες και έφυγαν πριν  λίγο και δεν πρόλαβαν να τα μαζέψουν. Το άλλο δωμάτιο ήταν το διπλό των γονιών. Περίεργο αλλά ένιωθα σαν να επικοινωνώ με τα έπιπλα. Ξάπλωσα αργά και απαλά στο κρεβάτι και απλά κοιτούσα το φαγομένο απ’τα χρόνια ταβάνι. Αποκοιμήθηκα.

Ξύπνησα στις εφτά το απόγευμα την ίδια μέρα στο σπίτι του Φάνη και η μαμά ήταν ακριβώς δίπλα μου. Φαινόταν σαν να έκλαιγε για ώρες. Δεν θυμόμουν τι έγινε πάντως η μαμά μου είπε πως δεν ξυπνούσα με τίποτα όταν ήρθαν να με βρουν. Μου απαγόρευσε να ξαναπάω στο «Νεκρόσπιτο» και δεν έχω ξαναμπεί. Βάβαια, καμιά φορα περνάμε το Φάνη και το κοιτάμε. Η αλήθεια είναι πως μέσα στο «Νεκρόσπιτο» δεν βρήκα ούτε απαντήσεις, ούτε φόβο, ούτε τίιποτα τέτοιο. Βρήκα γαλήνη. Άκουγα μουσικές, φωνές, γέλια. Για όλους όσους είχαν μπει στο «Νεκρόσπιτο» αυτό έμοιαζε τόσο άδειο και νεκρό. Για ‘μένα ήταν γεμάτο συναισθήματα και καταστάσεις, και ολοζώντανο.

Λίγους μήνες μετά είδαμε ένα κύριο να μπαίνει και να βγαίνει με κάτι κούτες. Το είπαμε στην αστυνομία αλλά δεν μας πήραν στα σοβαρά, ειδικά όταν ο Φάνης τους είπε πως μάλλον ήταν πνεύμα ή εξωγήινος. Ο Δήμαρχος αποφάσισε να το κατεδαφίσει, έτσι και έγινε! Εμείς δεν ξαναπήγαμε σε εκείνο το στενό, από ‘κείνη την ημέρα υπήρχαν συνεχώς αστυνομικοί. Δεν ήταν  πια μυστικό, ούτε δικό μας! Το κάπνισμα το έκοψα,δεν μου πρόσφερε τίποτα ξεχωριστό και μοναδικό πλέον. Η  ζωή κυλούσε ήρεμα και φυσιολογικά, δεν έπαυα όμως να σκέφτομαι την ημέρα που μπήκα στο «Νεκρόσπιτο», πόσο με άλλαξε..

Δύο χρόνια αργότερα ο Φάνης μπλέκει με ναρκωτικά και παθιάζεται ολοένα και πιο πολύ. Νιώθω ότι χάνω τον μοναδικά κοντινό μου φίλο. Είχε παραμεγαλώσει για να ασχολείται μαζί μου. Η μάνα του το ήξερε αλλά πλέον  δε μπορούσε να του πει κάτι.  Μια μέρα με πήρε τηλέφωνο και ζητούσε βοήθεια για κάτι, κάτι που δεν μπόρεσα να καταλάβω ποτέ. Η γραμμή κόπηκε και ύστερα από λίγο το κινητό μου έκλεισε από μπαταρία.  Ο Φάνης βρέθηκε, μετά από 7 ώρες, νεκρός σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Όχι δεν έκλαψα. Ήξερα πως θα έρθει η μέρα που θα συναντηθούμε και πάλι. Το μόνο που είχε ξεμείνει στη ζωή μου ήταν εφιάλτες!

Ονειρεύεσαι?

Υπάρχει ένα πράγμα που μπορεί να κάνει ο κάθε άνθρωπος, ανενόχλητος.
Είτε πλούσιος, είτε φτωχός.
Είτε ελεύθερος, είτε φυλακισμένος.
Είτε νέος, είτε γερασμένος.
Είτε άντρας, είτε γυναίκα.
Είτε Έλληνας, είτε Αλβανός.
Είτε έξυπνος, είτε χαζός.
Είτε τυφλός, είτε ανάπηρος.
Κι αυτό είναι να ονειρεύεσαι, να προγραμματίζεις την αυριανή σου μέρα ή το αυριανό σου μέλλον.
Ονειρεύομαι, σημαίνει κάνω όνειρα.

Είναι νόμιμο και δωρεάν.