Όταν χάνεις κάτι μαθαίνεις να το εκτιμάς

Ο κόσμος, μου λέει: " Κοίτα τριγύρω σου τι γίνεται! Άνθρωποι μακρυά πεθαίνουν, άλλοι πεθαίνουν της πείνας. Άλλοι αδικούνται, άλλοι μπαίνουν φυλακή. Άλλοι χάνουν πρόσωπα δικά τους. Αλλά εσύ κάθεσαι και κλαις γιατί σήμερα δεν ίσιωσε καλά το μαλλί ή έσπασε το νύχι." Άλλες φορές τα πράγματα γίνονται "χειρότερα" και σε στήνουν στα ραντεβού σου, ή απαγορεύεται να βγεις Σάββατο βράδυ. Το θεωρείς μαρτύριο, "βάσανο".
Πάμε καλά; Και τι έγινε που έσπασε το νύχι, θα ξαναμακρύνει, και τι έγινε που δεν ίσιωσε το μαλλί, καλή θα'σαι και έτσι. Υπάρχουν τόσα άλλα σοβαρότερα ζητήματα, που εμείς τα έχουμε δεδομένα. Μια μέρα θα φτάσουμε σε ένα σημείο που από κει πάνω θα βρεθούμε στο μηδέν, δε θα το πιστεύουμε.
Και τώρα θέτω ένα ερώτημα, πρέπει να χάσουμε όλες τις καλές μας στιγμές, την υγεία μας, το φαγητό μας, τις αναμνήσεις μας, για να τα εκτιμήσουμε;