Σήμερα μιλάω για ανθρώπους που χαθήκαν

Σήμερα, μιλάω για ανθρώπους που χαθήκαν! Που η ζωή και η μοίρα ζήλεψε τη σπίθα που περιτριγύριζε τα δυο τους χέρια κρατημένα, και με αξέχαστη βαρβαρότητα αποφάσισε να απομακρύνει.(τη σπίθα) Για ανθρώπους που δε μιλούσαν κι όμως ξέραν. Για ανθρώπους καθημερινούς, απλούς. Οι ματιές εξαφανίστηκαν, τα τηλεφωνήματα κόπηκαν , και αυτά τα χέρια παρέμειναν μακρυά.

-Δεν ήξερα που να ψάξω και να βρω ένα άτομο παρόμοιο με εσένα, δεν ήθελα να πιστέψω πως υπάρχει άτομο που σε αντικαθιστά. Σ’άφησα να φύγεις, σ’έπεισα να φύγεις. Τι χειρότερο μπορούσα στον εαυτό μου να ‘χα κάνει;

-Νόμιζα ότι με ξέχασες. Μου έλειψεις. Μου λειψε το σαρκαστικό ύφος σου, η γνωστή και βαρετή σου ατάκα.Σε έχασα, με έχασες. Χαθήκαμε. Είναι απίστευτο, με όλη τη σημασία της λέξης, πως εγώ και εσύ , δύο ασημένια τριαντάφυλλα, δύο τηλεκοντρόλ χωρίς κουμπιά, δύο ψυχές χωρίς σάρκα, να θεωρούμαστε ξένοι πια..

Ξέρω ότι η απόσταση λέει πολλά , ωστόσο μην αποξενωθείτε . Βγείτε στο μπαλκόνι στρέψτε τη σκέψη σας  στην όψη του άλλου, τεντώστε το χέρι, χαμογελάστε και θα’ναι σαν η σπίθα να τρεμοπαίζει ξανά και  τα ακροδάχτυλα σας να αγγίζονται.                                                                                        

Σήμερα μιλάω για ανθρώπους που χαθήκαν.Κι όμως ποτέ δεν ξεχνούν..