Σας έχει τύχει ποτέ να ανεβαίνετε τις σκάλες του σπιτιού σας και να νιώθετε πως είναι απίστευτα δύσκολο να σηκώνετε το ένα πόδι μετά το άλλο; Να στέκεστε 5 λεπτά με το ρολόι προσπαθώντας να βρείτε την κλειδαρότρυπα, να έχετε εκνευριστεί τόσο πολύ που ούτε να βρίσετε δε μπορείτε; Να μπαίνετε μέσα ξεχνώντας ότι η γιαγιά περίμενε μέχρι τώρα στην πολυθρόνα και αγνοώντας την τελείως(ίσως αθελά σας) κατευθύνεστε προς το δωμάτιο. Ύστερα πετάς τα πράγματά σου όπου βρεις(αν βρεις) και κάθεσε. Κοιτάζοντας απλά το κενό και σαν ταινία περνάει όλη σου η μέχρι τώρα ζωή μπροστά απ'τα μάτια σου. Και έρχεται πάλι εκείνη η στιγμή που έχεις ξαναπεράσει τόσες φορές που λες:"Γιατί πάλι; Τι δεν έκανα σωστά;" Σκατά.Ναι λίγο απαισιόδοξη δήλωση.Αν η ζωή όλων ήταν απόλυτα ευχάριστη όμως και ο καθένας διέθεται λεφτά, σπίτια, κόττερα οτιδήποτε είχε ποτέ θελήσει, δε θα λεγόταν ζωή αυτό.Η ζωή με δυσκολίες ή χωρίς είναι όμορφη, περιπετειώδης με πολλούς τρόπους. Ότι είναι να σου τύχει θα σου τύχει. Εσύ όμως θα επιλέξεις στο τέλος αν απλά θα χαριστείς και θα ξεχάσεις τα όνειρα που κάποτε είχες ή θα ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕΙΣ. Θα σηκώθεις. Αυτή η νύχτα μου μοιάζει αιώνας, αργή και βασανιστική και ήλπιζα να κοιμόμουν με το τηλέφωνο ανοιχτό ακούγωντας τη φωνή σου(Αν είχες what's up). Τέλος πάντων είναι καλό να έχεις ανθρώπους κοντά σου που νοιάζονται για' σένα, όμως γνωρίζω πολύ καλά ότι κάτι τέτοιες στιγμές κατάβάθος ήταν πολύ εξυπνο το να μείνεις λίγο μόνος, στις σκέψεις σου. Και έτσι με μια δυνατή φλασιά διώχνεις μακρυά τα δάκρυά σου, σηκώνεσαι και πας να αγκαλιάσεις τη γιαγιά σου. Γιατί η ζωή συνεχίζεται και δε ξέρεις τι μπορεί να αλλάξει ακόμα και μέσα σε μερικά λεπτά. ΣΗΚΩ ΠΑΝΩ λοιπόν και θα νιώθεις περήφανος για τον εαυτό σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου