Ένας πύργος Jenga..

Σήμερα νιώθω σαν ένας πύργος “Jenga”.  Πολλά περιστατικά στη ζωή μου πήραν ανθρώπινη μορφή και με ένα τους δάχτυλο άρχιζαν να με αποσυναρμολογούν.  Μέχρι τώρα είχα γερή βάση, αλλά όση προσοχή και λεπτότητα κι αν δίνουν στις κινήσεις τους ο πύργος δεν αντέχει υπερβολικά χτυπήματα και απώλειες. Θα έπρεπε να κάνουν ένα διάλειμμα οι παίκτες. Να μου δώσουν λίγο χρόνο, να πάρω μια ανάσα και λίγο κουράγιο για τον επόμενο γύρο. Το ξέρω ότι ποτέ δε θα σταματήσουν. Άλλωστε, έτσι είναι κι η ζωή, δεν είναι ρόδινη πάντα έχει αναποδιές και ανατροπές. 

Δε μπορώ  να κλάψω, δεν μου βγαίνει κι είναι απ’τις λίγες φορές. Ξέρεις μωρε, υποτίθεται πως όταν είσαι λυπημένος κάτι αλμυρές σταγόνες ξεπηδάν από τα μάτια σου. Γελάω, όμως! Έστω και μηχανικά ή ψεύτικα ή για να περάσει γρήγορα η ώρα, ο καιρός. Δεν είμαι κλεισμένη σπίτι. Αντιθέτως, βγαίνω έξω κάθε μέρα και απασχολούμαι με πολλά πράγματα. Και ναι, με σιγουριά λέω ότι τίποτα από αυτά δεν με κάνει να ξεχαστώ. Ίσως για λίγα δευτερόλεπτα. Μετά και πάλι είμαι αναγκασμένη να γυρίσω στο παιχνίδι.

Βασικά δεν ξέρω τι νιώθω, και βαρέθηκα να προσπαθώ να με καταλάβω ή να τα ξεπερνάω όλα. Απλά,ασ’το. Δεν μπορώ να αλλάξω τα γεγονότα ούτε την κατάσταση. Το μόνο που έχω και (ελπίζω να..) μπορώ να κάνω είναι να περιμένω.

Μακάρι, κι οι παίκτες να μ’άφηναν για λίγο στην άκρη. Να έβρισκαν ένα άλλο παιχνίδι να ασχοληθούν. Κάτι πιο ήρεμο..