Ξέρω πως έχω αρκετό χρόνο μπροστά μου, για να σκέφτομαι από τώρα αυτά τα πράγματα αλλά ένα βιβλίο της Οριάνα Φαλάτσι με έβαλε σε σκέψεις. Δε πιστεύω ότι θα τολμούσα ποτέ να διακόψω από επιλογή μια εγκυμοσύνη. Δε θα μπορούσα να αρπάξω από μια αθώα ύπαρξη το δικαίωμα στη ζωή. Το δικαίωμα να αντικρίσει το φως του ήλιου, να χαμογελάσει και να του χαμογελάσουν. Το δικαίωμα να νιώσει! Ακόμα κι αν η κατάσταση ήταν δύσκολη, είτε δεν ήμουν στη "σωστή" ηλικία, είτε θα στριμωχνόμουν οικονομικά, είτε χρειαζόταν να κάνω την παραμικρή υποχώρηση. Θα προτιμούσα σίγουρα να σε έφερνα στον κόσμο μικρό μου και ύστερα θα αποφάσιζες εσύ αν σου αρέσει εδώ πέρα ή όχι. Θεωρώ ότι αν όντως σε σκότωνα θα το μετάνιωνα μια ολόκληρη ζωή. Θα μετάνιωνα που έδρασα τόσο εγωιστικά, διαλύοντας κάτι που,στην ουσία, εγώ ίδια θα είχα δημιουργήσει. Μπορεί, να συναντούσες δυσκολίες ή και πόνο, αλλά επίσης μπορεί να γνώριζες και τη χαρά, την αγάπη που θα σου πρόσφεραν οι γύρω σου. Είναι πολύ καλύτερο από το τίποτα. Από το να μην μπορείς να νιώθεις τίποτα.Από το να βρεθείς κάπου αλλού που δεν σου προοριζόταν και να χάσεις μία ευκαιρία-περιπέτεια που ονομάζεται "ζωή". Φοβάμαι το τίποτα. Φοβάμαι το απέραντο κενό. Και αν ποτέ μπορούσα να κρατήσω κάποιον μακρυά(για όσο) από αυτό, θα το έκανα δίχως δεύτερη σκέψη.
"Και τώρα χάθηκες. Υπάρχει μόνο ένα ποτήρι με οινόπνευμα, που μέσα του πλέει κάτι που δεν θέλησε να γίνει άντρας, γυναίκα, κάτι που δεν το βοήθησα να γίνει άντρας, γυναίκα. Για ποιόν λόγο έπρεπε να το κάνω, με ρωτάς, για ποιόν λόγο έπρεπε κι εσύ να το θελήσεις; Μα γιατί η ζωή υπάρχει, παιδάκι! Και λέγοντας πως η ζωή υπάρχει, έπαψα να κρυώνω, έφυγε ο ύπνος.. Νιώθω πως η ζωή είμαι εγώ. Κοίτα, ανάβει κάποιο φως. Ακούγονται φωνές. Κάποιος τρέχει, φωνάζει, απελπίζεται. Μα κάπου αλλού γεννιούνται χίλια, εκατό χιλιάδες παιδάκια, μανάδες και πατεράδες των μελλοντικών παιδιών: η ζωή δεν έχει ανάγκη εσένα ή εμένα. Εσύ είσαι νεκρό. Ίσως πεθάνω κι εγώ. Αλλά δεν έχει σημασία. Γιατί η ζωή δεν πεθαίνει."
"Απόσπασμα από: Γράμμα σε ένα παιδί που δεν γεννήθηκε ποτέ, Οριάνα Φαλάτσι"
"Και τώρα χάθηκες. Υπάρχει μόνο ένα ποτήρι με οινόπνευμα, που μέσα του πλέει κάτι που δεν θέλησε να γίνει άντρας, γυναίκα, κάτι που δεν το βοήθησα να γίνει άντρας, γυναίκα. Για ποιόν λόγο έπρεπε να το κάνω, με ρωτάς, για ποιόν λόγο έπρεπε κι εσύ να το θελήσεις; Μα γιατί η ζωή υπάρχει, παιδάκι! Και λέγοντας πως η ζωή υπάρχει, έπαψα να κρυώνω, έφυγε ο ύπνος.. Νιώθω πως η ζωή είμαι εγώ. Κοίτα, ανάβει κάποιο φως. Ακούγονται φωνές. Κάποιος τρέχει, φωνάζει, απελπίζεται. Μα κάπου αλλού γεννιούνται χίλια, εκατό χιλιάδες παιδάκια, μανάδες και πατεράδες των μελλοντικών παιδιών: η ζωή δεν έχει ανάγκη εσένα ή εμένα. Εσύ είσαι νεκρό. Ίσως πεθάνω κι εγώ. Αλλά δεν έχει σημασία. Γιατί η ζωή δεν πεθαίνει."
"Απόσπασμα από: Γράμμα σε ένα παιδί που δεν γεννήθηκε ποτέ, Οριάνα Φαλάτσι"
Αναρωτιέμαι πότε ακριβώς να αρχίζει το έμβρυο να θεωρείται ζωντανό...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε την πρώτη λειτουργία του εγκεφάλου;
Με τον πρώτο χτύπο της καρδιάς;
Με τη γέννηση;
Ή μήπως απλώς με τη σύλληψη;
@Galois Κατά την γνώμη μου ένα έμβρυο αρχίζει θεωρείται ζωντανό με τη σύλληψη. Επίσης, τους εννέα επόμενους μήνες που θα συνεχίσει να σχηματίζεται μέσα στο σώμα της μητέρας του, εκείνη θα νιώθει διάφορες αλλαγές όπως και "χτυπήματα" που θα κάνουν αισθητή και πιο έντονη την παρουσία του. Συνήθως μία εγκυμονούσα δεν γνωρίζει από την πρώτη στιγμή ότι είναι έγκυος, θεωρώ όμως ότι από τη στιγμή που το ξέρει δε θα έπρεπε να το αγνοήσει..
ΑπάντησηΔιαγραφήΚατα τη γνώμη σου λοιπόν αν γίνει κάποιο "ατύχημα" κατά τη σεξουαλική πράξη η γυναίκα δεν μπορεί να πάρει το χάπι της επομένης μέρας αφού μία από τις δράσεις του είναι να εμποδίζει το γονιμοποιημένο ωάριο να προσκολληθεί στην μήτρα και έτσι να ξεκινήσει η κύηση. Επομένως το όλο θέμα επαφίεται στο Θεό.
ΔιαγραφήΟ άνθρωπος όμως έχει ένα μέσο που λέγεται επιστήμη. Η επιστήμη του δίνει την δυνατότητα να ξεφύγει από καταστάσεις επικίνδυνες και περίπλοκες.
Έγκυες ναρκομανείς, θύματα βιασμού, γυναίκες ανήλικες, γυναίκες με προβλήματα υγείας επικίνδυνα για το παιδί και για την ίδια, έμβρυα τα οποία έχει προβλεφθεί ότι θα έχουν προβλήματα υγείας ίσως και πρόωρο θάνατο.
Οι απόψεις του στυλ εγώ θα το κάνω και θα δω μετά τι γίνεται είναι από τη βάση τους λανθασμένες πρώτον ως απόλυτες και δεύτερον ως απόψεις ανθρώπων που δεν έχουν υπολογίσει τις άλλες παραμέτρους.
Προσωπικά πιστεύω πως η κάθε περίπτωση είναι ξεχωριστή και δεν μπορούμε να τις κρίνουμε όλες με τα ίδια κριτήρια, πόσο μάλλον όταν αυτα είναι κυρίως συναισθηματικά.
Τι να σου πω, αυτό θα έκανα εγώ. Βέβαια δεν αναφερόμουν σε τόσο ακραίες περιπτώσεις..(εννοώντας διάφορα προβλήματα υγείας ή εμμονές της μητέρας). Ναι όντως η άποψή μου πάνω σ'αυτό το θέμα είναι απόλυτη, αλλά το πιστεύω ότι μετά δε θα άντεχα την ψυχολογική πίεση που θα άφηνε πίσω της αυτή μου η πράξη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπίσης, "εκείνο" δε θα έφταιγε σε τίποτα..
"Διαφωνώ με αυτό που λες, αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να το λες" όπως είχε πει και ο Βολταίρος.
ΔιαγραφήΗ δυνατότητα της έκτρωσης προστατεύει και "εκείνο" που δε θα έφταιγε σε τίποτα από το να βρέθεί σε κάποιο ίδρυμα, χρεωθεί (λανθασμένα) από τους γονείς του τις επιπτώσεις που θα έχει φέρει η γέννηση του, είναι άρρωστο για όλη του τη ζωή ή πεθάνει πρόωρα λόγω κάποιας γενετικής ασθένειας, .
Σου επαναλαμβάνω όμως πως όταν είσαι απόλυτη και απόλυτα συναισθηματική οι αποφάσεις που θα παίρνεις θα είναι στην πλειονότητα τους λάθος. Για τον πολύ απλό λόγο οτι αν ο Θεός μας ήθελε μόνο συναισθηματικούς θα μας έδινε μόνο την καρδιά και θα άφηνε τον εγκέφαλο στην απ'έξω.
Δεν συμφωνώ με την έκτρωση γενικά αλλά προτιμώ να εξετάζω το κάθε γεγονός μεμονομένα.
Η απολυτότητα συνήθως προέρχεται από έλλειψη πείρας , ανωριμότητας ή ανθρώπου επηρεάσιμου συναισθηματικά. Διάλεξε και πάρε
:p Όπως ανέφερα και στην ανάρτηση θα προτιμούσα να του δώσω την ευκαιρία να νιώσει κάτι οτιδήποτε, παρά το "τίποτα".
ΑπάντησηΔιαγραφήΕξάλλου ακόμα κι αν έβρισκε πόνο και στεναχώρια στη ζωή του δεν είναι δυνατόν να μην έβρισκε και μια στιγμή χαράς μέσα σ'όλα τα άλλα.Απόλυτη είμαι σε απειροελάχιστα πράγματα στη ζωή μου..