Ένας πύργος Jenga..

Σήμερα νιώθω σαν ένας πύργος “Jenga”.  Πολλά περιστατικά στη ζωή μου πήραν ανθρώπινη μορφή και με ένα τους δάχτυλο άρχιζαν να με αποσυναρμολογούν.  Μέχρι τώρα είχα γερή βάση, αλλά όση προσοχή και λεπτότητα κι αν δίνουν στις κινήσεις τους ο πύργος δεν αντέχει υπερβολικά χτυπήματα και απώλειες. Θα έπρεπε να κάνουν ένα διάλειμμα οι παίκτες. Να μου δώσουν λίγο χρόνο, να πάρω μια ανάσα και λίγο κουράγιο για τον επόμενο γύρο. Το ξέρω ότι ποτέ δε θα σταματήσουν. Άλλωστε, έτσι είναι κι η ζωή, δεν είναι ρόδινη πάντα έχει αναποδιές και ανατροπές. 

Δε μπορώ  να κλάψω, δεν μου βγαίνει κι είναι απ’τις λίγες φορές. Ξέρεις μωρε, υποτίθεται πως όταν είσαι λυπημένος κάτι αλμυρές σταγόνες ξεπηδάν από τα μάτια σου. Γελάω, όμως! Έστω και μηχανικά ή ψεύτικα ή για να περάσει γρήγορα η ώρα, ο καιρός. Δεν είμαι κλεισμένη σπίτι. Αντιθέτως, βγαίνω έξω κάθε μέρα και απασχολούμαι με πολλά πράγματα. Και ναι, με σιγουριά λέω ότι τίποτα από αυτά δεν με κάνει να ξεχαστώ. Ίσως για λίγα δευτερόλεπτα. Μετά και πάλι είμαι αναγκασμένη να γυρίσω στο παιχνίδι.

Βασικά δεν ξέρω τι νιώθω, και βαρέθηκα να προσπαθώ να με καταλάβω ή να τα ξεπερνάω όλα. Απλά,ασ’το. Δεν μπορώ να αλλάξω τα γεγονότα ούτε την κατάσταση. Το μόνο που έχω και (ελπίζω να..) μπορώ να κάνω είναι να περιμένω.

Μακάρι, κι οι παίκτες να μ’άφηναν για λίγο στην άκρη. Να έβρισκαν ένα άλλο παιχνίδι να ασχοληθούν. Κάτι πιο ήρεμο..

Γράμμα σε ένα παιδί που δεν γεννήθηκε ποτέ

Ξέρω πως έχω αρκετό χρόνο μπροστά μου, για να σκέφτομαι από τώρα αυτά τα πράγματα αλλά ένα βιβλίο της Οριάνα Φαλάτσι με έβαλε σε σκέψεις. Δε πιστεύω ότι θα τολμούσα ποτέ να διακόψω από επιλογή μια εγκυμοσύνη. Δε θα μπορούσα να αρπάξω από μια αθώα ύπαρξη το δικαίωμα στη ζωή. Το δικαίωμα να αντικρίσει το φως του ήλιου, να χαμογελάσει και να του χαμογελάσουν. Το δικαίωμα να νιώσει! Ακόμα κι αν η κατάσταση ήταν δύσκολη, είτε δεν ήμουν στη "σωστή" ηλικία, είτε θα στριμωχνόμουν οικονομικά, είτε χρειαζόταν να κάνω την παραμικρή υποχώρηση. Θα προτιμούσα σίγουρα να σε έφερνα στον κόσμο μικρό μου και ύστερα θα αποφάσιζες εσύ αν σου αρέσει εδώ πέρα ή όχι. Θεωρώ ότι αν όντως σε σκότωνα θα το μετάνιωνα μια ολόκληρη ζωή. Θα μετάνιωνα που έδρασα τόσο εγωιστικά, διαλύοντας κάτι που,στην ουσία, εγώ ίδια θα είχα δημιουργήσει. Μπορεί, να συναντούσες δυσκολίες ή και πόνο, αλλά επίσης μπορεί να γνώριζες και τη χαρά, την αγάπη που θα σου πρόσφεραν οι γύρω σου. Είναι πολύ καλύτερο από το τίποτα. Από το να μην μπορείς να νιώθεις τίποτα.Από το να βρεθείς κάπου αλλού που δεν σου προοριζόταν και να χάσεις μία ευκαιρία-περιπέτεια που ονομάζεται "ζωή". Φοβάμαι το τίποτα. Φοβάμαι το απέραντο κενό. Και αν ποτέ μπορούσα να κρατήσω κάποιον μακρυά(για όσο) από αυτό, θα το έκανα δίχως δεύτερη σκέψη.

"Και τώρα χάθηκες. Υπάρχει μόνο ένα ποτήρι με οινόπνευμα, που μέσα του πλέει κάτι που δεν θέλησε να γίνει άντρας, γυναίκα, κάτι που δεν το βοήθησα να γίνει άντρας, γυναίκα. Για ποιόν λόγο έπρεπε να το κάνω, με ρωτάς, για ποιόν λόγο έπρεπε κι εσύ να το θελήσεις; Μα γιατί η ζωή υπάρχει, παιδάκι! Και λέγοντας πως η ζωή υπάρχει, έπαψα να κρυώνω, έφυγε ο ύπνος.. Νιώθω πως η ζωή είμαι εγώ. Κοίτα, ανάβει κάποιο φως. Ακούγονται φωνές. Κάποιος τρέχει, φωνάζει, απελπίζεται. Μα κάπου αλλού γεννιούνται χίλια, εκατό χιλιάδες παιδάκια, μανάδες και πατεράδες των μελλοντικών παιδιών: η ζωή δεν έχει ανάγκη εσένα ή εμένα. Εσύ είσαι νεκρό. Ίσως πεθάνω κι εγώ. Αλλά δεν έχει σημασία. Γιατί η ζωή δεν πεθαίνει."

"Απόσπασμα από: Γράμμα σε ένα παιδί που δεν γεννήθηκε ποτέ, Οριάνα Φαλάτσι"

Αθάνατο τραγούδι..

                            Αυτό είναι το τραγούδι με το οποίο βγάζω όλη την εβδομάδα.