Δευτέρα 26 Σεπτεμβρίου 2011

Bite me

Υπάρχει μια ταινία για μας που δε θα γυριστεί ποτέ.Θα υπάρχει μονάχα στο σενάριο του μυαλού μας και στις αναμνήσεις κρυμμένη.
Φαίνεται είσαι άλλος ή και όχι. Εγώ όμως είμαι η ίδια.
Ένα ακόμη τέλος κυρίες και κύριοι φέρνει μια ακόμη αρχή..
Καληνύχτα πρίγκιπα..

*Εννοώ γεια..

Τετάρτη 21 Σεπτεμβρίου 2011

Όταν χάνεις κάτι μαθαίνεις να το εκτιμάς

Ο κόσμος, μου λέει: " Κοίτα τριγύρω σου τι γίνεται! Άνθρωποι μακρυά πεθαίνουν, άλλοι πεθαίνουν της πείνας. Άλλοι αδικούνται, άλλοι μπαίνουν φυλακή. Άλλοι χάνουν πρόσωπα δικά τους. Αλλά εσύ κάθεσαι και κλαις γιατί σήμερα δεν ίσιωσε καλά το μαλλί ή έσπασε το νύχι." Άλλες φορές τα πράγματα γίνονται "χειρότερα" και σε στήνουν στα ραντεβού σου, ή απαγορεύεται να βγεις Σάββατο βράδυ. Το θεωρείς μαρτύριο, "βάσανο".
Πάμε καλά; Και τι έγινε που έσπασε το νύχι, θα ξαναμακρύνει, και τι έγινε που δεν ίσιωσε το μαλλί, καλή θα'σαι και έτσι. Υπάρχουν τόσα άλλα σοβαρότερα ζητήματα, που εμείς τα έχουμε δεδομένα. Μια μέρα θα φτάσουμε σε ένα σημείο που από κει πάνω θα βρεθούμε στο μηδέν, δε θα το πιστεύουμε.
Και τώρα θέτω ένα ερώτημα, πρέπει να χάσουμε όλες τις καλές μας στιγμές, την υγεία μας, το φαγητό μας, τις αναμνήσεις μας, για να τα εκτιμήσουμε;

Πέμπτη 8 Σεπτεμβρίου 2011

Ένα άγαρμπο χαμόγελο!


Τσακώθηκες με την κολλητή σου, με τον άθρωπο που ήταν πάντα εκεί για να περάσετε καλά, να αποκαλύψετε τα μυστικά σας, να γελάσετε με τον περίεργο γείτονα.Να σου ψιθυρίσει ότι θα’ναι εκεί για’σένα όταν όλοι οι άλλοι θα σου’χουν γυρίσει την πλάτη.
Καθώς περπατούσες είδες στο κοντινό παρκάκι τον φίλο σου να χαϊδεύει κάποια που σου έμοιαζε απίστευτα κι όμως δεν ήσουν εσύ. Την πλησίαζε και το κορμί του έτρεμε, κι όμως δεν ήσουν εσύ. Κι ύστερα τα χείλη του ακούμπησαν τα δικά της, κι όμως εσύ δεν ένιωσες φιλί αλλά χαστούκι.
Συνέντευξη για δουλειά, μια δουλειά που λατρεύεις και ονειρεύεσαι από μικρό παιδί, τότε που μετρούσες τα άστρα. Ο προιστάμενος σε βλέπει να περιμένεις στην ουρά με τους υποψήφιους, σου δείχνει καθαρά πως δε γουστάρει ούτε φάτσα σου. Εσύ αφήνεις τα χαρτιά με το βιογραφικό πάνω στο γραφείο του ενώ, εκείνος χωρίς να τους ρίξει ματιά φωνάζει: «Επόμενοοοος!».
Βγαίνεις από την πολυκατοικία της Αλεξάνδρας, απομακρύνεσαι από εκείνο το παρκάκι, και κλείνεις την πόρτα της εταιρείας.Τρεις διαφορετικές περιστάσεις που σε κάνουν να νιώθεις την ίδια Απογοήτευση, Λύπη, Θυμό.
Όμως για δες λίγο πιο κάτω, απίστευτο μου φαίνεται. Ένα τρίχρονο αγοράκι το σκαέι από τη μαμά του και κατευθύνεται προς το μέρος σου με ένα αεροπλανάκι στο χέρι.Γυρίζεις το κοιτάς και το χαμόγελο και η διαθεσή του σε κάνει να ξεχάσεις ότι συνέβη πριν λίγα λεπτά.Σου τραβάει το μπατζάκι  για να τον προσέξεις. Σου χαμογελάει ξανά, σου αφήνει το αεροπλανάκι και φεύγει  πίσω στη μαμά του. Χάνεται! Σου χάρισε κάτι δικό του, κάτι πολύτιμο, που αποδείχθηκε πως το χρειαζόσουν περισσότερο.Όχι δεν ήταν το αεροπλανάκι..

Ένα απλό,άγαρμπο χαμόγελο και την ενεργητική του διάθεση!

Πέμπτη 1 Σεπτεμβρίου 2011

Σήμερα μιλάω για ανθρώπους που χαθήκαν


Σήμερα, μιλάω για ανθρώπους που χαθήκαν! Που η ζωή και η μοίρα ζήλεψε τη σπίθα που περιτριγύριζε τα δυο τους χέρια κρατημένα, και με αξέχαστη βαρβαρότητα αποφάσισε να απομακρύνει.(τη σπίθα) Για ανθρώπους που δε μιλούσαν κι όμως ξέραν. Για ανθρώπους καθημερινούς, απλούς. Οι ματιές εξαφανίστηκαν, τα τηλεφωνήματα κόπηκαν , και αυτά τα χέρια παρέμειναν μακρυά.
-Δεν ήξερα που να ψάξω και να βρω ένα άτομο παρόμοιο με εσένα, δεν ήθελα να πιστέψω πως υπάρχει άτομο που σε αντικαθιστά. Σ’άφησα να φύγεις, σ’έπεισα να φύγεις. Τι χειρότερο μπορούσα στον εαυτό μου να ‘χα κάνει;
-Νόμιζα ότι με ξέχασες. Μου έλειψεις. Μου λειψε το σαρκαστικό ύφος σου, η γνωστή και βαρετή σου ατάκα.Σε έχασα, με έχασες. Χαθήκαμε. Είναι απίστευτο, με όλη τη σημασία της λέξης, πως εγώ και εσύ , δύο ασημένια τριαντάφυλλα, δύο τηλεκοντρόλ χωρίς κουμπιά, δύο ψυχές χωρίς σάρκα, να θεωρούμαστε ξένοι πια..
Ξέρω ότι η απόσταση λέει πολλά , ωστόσο μην αποξενωθείτε . Βγείτε στο μπαλκόνι στρέψτε τη σκέψη σας  στην όψη του άλλου, τεντώστε το χέρι, χαμογελάστε και θα’ναι σαν η σπίθα να τρεμοπαίζει ξανά και  τα ακροδάχτυλα σας να αγγίζονται.                                                                                        
Σήμερα μιλάω για ανθρώπους που χαθήκαν.Κι όμως ποτέ δεν ξεχνούν..