Δευτέρα 25 Απριλίου 2011

Πέφτεις;

Άραγε τι να σκεφτόταν ο Λεονάρντο ντα Βίντσι καθώς άρχιζε το πασίγνωστο έργο του, Μόνα λίζα;
Ήξερε απ' την αρχή ότι θα κατέληγε σ' ένα αριστούργημα που θα λάτρευε όλη η γη για δεκαετίες;
Απεικόνισε απλά μια τύπισσα που για ορισμένους "τυφλούς", δεν σημαίνει τίποτα.Χωρίς έκφραση, χωρίς ιδιαίτερη κίνηση(καμία)..χωρίς υπερβολές.Κι όμως αυτό το απλό πρόσωπο κρύβει ένα σωρό ατέλειες που το κάνουν μαγευτικό και μια απέραντη απλότητα που το κάνει μοναδικό.
Στον σημερινό  κόσμο υπάρχουν άνθρωποι άνεργοι, φτωχοί, πεινασμένοι.Αλλά υπάρχουν και επιτυχημένοι.Επιτυχημένοι κατά λάθος, ή με πολύ δουλειά.Ή σκοπίμως άδικα επιτυχημένοι.

Θα ήθελα να βρω κάτι που πραγματικά είμαι πολύ καλή να κάνω.Να δημιουργήσω, κάτι δικό μου.Και να έχω την δυνατότητα να το καλλιεργώ περισσότερο μέρα με τη μέρα.Να το αγαπώ.Να ταξιδεύω με αυτό, να μάθω να ζω με αυτό.Μπορώ να κάνω όνειρα όμως γιατί ρε γαμώτο να μένω πάντα στα όνειρα;;Γιατί πάντα κάτι να με φρενάρει;Ίσως τελικά να μην υπάρχει αυτό το κάτι στο οποίο είμαι αρκετά καλή.Και ίσως ποτέ δε δημιουργήσω κάτι ανάλογο με του ντα Βίντσι.Μα πείτε μου όταν προσπαθώ και κανείς δεν το βλέπει;Από ' κει και πέρα όσο και να προσπαθώ πέφτω.Και μετά μένω πάλι στα όνειρα.Συνεχώς πέφτω.Γαμώτο.Τέλος πάντων θα το βρω, θα βρω κάτι που θα μπορώ να το κάνω τόσο καλά όσο ο ντα Βίντσι.Θα.. δούμε.

Δευτέρα 18 Απριλίου 2011

Νίκος Παπάζογλου

Ο 'Ελληνας Ινδιάνος

Άλλος ένας σπουδαίος μας εγκατέλειψε.Ο Νίκος Παπάζογλου,σε ηλικία 63 ετών και κάτω από την ανησυχία του καρκίνου, ξημερώματα της 16ης Απρίλίου άφησε την τελευταία του ανάσα,το ξεχωριστό του αντίο και ένα τελευταίο χαμόγελο. Θεσσαλονικιός όπως ήταν,τραγουδιστής στην περίπτωση που κάποιος δεν τον ήξερε, εξαιρετικός.Κατά τη γνώμη μου σπάνια μουσική και απίστευτα βαθύ νόημα. Αχώριστος σύντροφός του ένα κόκκινο μαντήλι, άλλοτε στο λαιμό του, άλλοτε στο μέτωπό του, άλλοτε στο χέρι του. Ρωτήθηκε προ λίγο καιρό για την σχέση του με τον θάνατό. Η απάντησή του παρομοιαζόταν με τα παρακάτω λόγια:"Ο θάνατος είναι κάτι που θα μας πλησιάσει, θα μας αγγίξει και θα μας αρπάξει όλους.Δεν τον φοβάμαι. Αν και ξέρω πως όταν συμβαίνει είναι κάτι οδυνηρό. Γνωρίζω την κατάστασή μου αλλά συνεχίζω..να ζω. Είχε συνεργαστεί με αρκετούς γνωστούς καλλιτέχνες, γράφοντας τραγούδια γι'αυτούς ή ακόμα και τραγουδώντας μαζί τους. Κάποιοι από τους οποίους είναι κι ο Μανώλη Ρασούλης, οπόιος πέθανε πριν από περίπου 1 μήνα. Επίσης, ο Νίκος Ξυδάκης, Διονύσης Σαββόπουλος.Αρχικά ήρθε σε επαφ΄γ με διάφορα συγκροτήματα(1965-1970) κι ύστερα γράφοντας κάποια τραγούδια, έγραψε και για τον Πασχάλη Αρβανιτίδη.Δε μου αρέσει να μιλάω μέσω του wikipedia αλλά έπρεπε να συμπεριλάβω ελάχιστα στοιχεία. Ξέρω πως το ποσοστό που θα διαβάσει αυτήν την ανάρτηση είναι μηδαμινό καθώς υπάρχουν εκτοντάδες άλλα που αφιερώνουν ένα μέρος του blog τους σ'αυτόν εδώ τον καλλιτέχνη, αλλά μου αρέσει.Τέλος, τα περίπτερα όπως και άλλες διαφημιστικές εταιρίες "ξαφνικά" θα θυμηθούν τον Νίκο Παπάζογλου και θα επανακυκλοφορήσουν διάφορες επιτυχίες του.Θα τους χαρίσουν πολλά λεφτά.Πρέπει να πεθάνει κανείς για να τον θυμηθούν.(Ποιος μιλάει ε;) Δίκιο έχετε.Τέλος πάντων, κάποιοι θα προσπαθήσουν να συνεχίσουν το έργο του άλλοι θα το χλευάσουν γιατί δεν είναι το στυλ τους.Η γη θα συνεχίσει να γυρνά και εμείς θα γυρίσουμε στην καθημερινότητά μας.Μα ποτέ δε θα ξεχάσουμε.Όχι μόνο αυτόν αλλά και χιλιάδες άλλους καλλιτέχνες.Αντίο.
http://youtu.be/Ctt9UKG1DzE

Παρασκευή 15 Απριλίου 2011

Ανάρτηση χωρίς λόγο!

Κοντά μας ένα σαββατοκύριακο διαφορετικό πιστεύω, για όλους. 16 και 17. Παιδιά χαλαρώστε. Περάστε καλά, μην σκέφτεστε οτι θα'ρθει η Δευτέρα σε λίγο(σε περίτωση που δουλεύετε). Για τα παιδιά του Γυμνασίου, αυτό το σαββατοκύριακο σημάνει την αρχή της αντίστροφης μέτρησης προς το καλοκαίρι. Πλησιάζει και για'μένα άλλη μια χρονιά πέρασε απίστευτα γρήγορα. Απολαύστε το! Βγείτε με φίλους σας, αργίστε να γυρίσετε σπίτι, πιείτε μέχρι μέθυς. Κλείστε το κινητό σας και μη βιαστείτε να το ξανανοίξετε ώστε να γυρίσετε στις υποχρεώσεις, γυρίζοντας την πλάτη στη διασκέδαση. Αυτός ο κόσμος είναι γεμάτος άγχος, και πλέον έχουμε παστωθεί σα σαρδέλες σε μέρη και γενικότερα πόλεις που θεωρούνται ευρωπαϊκά και "in". Εφόσον πια δε μπορούμε να κάνουμε τίποτα, δε μας αφήνουν να φύγουμε, δε μας αφήνουν να έρθουμε τουλάχιστον ας ψάχνουμε πάντα την ευκαιρία να περνάμε καλά. Φάε όσο θες και ότι θες, μη νοιάζεσαι λίγο για τις θερμίδες που θα πάρεις(θα τις ξαναχάσεις). Ας το ονομάσουμε "σαββατοκύριακο ελευθερίας." Μπορείς να ξεχάσεις ποιος είσαι και να αφήσεις τα πάντα για λίγο πίσω.Να κάνεις κάτι που πραγματικά ποτέ δε θα έχεις τόσο χρόνο ή τόση θέληση ξανά. Κοίτα, ο χρόνος με κάτι όμορφο περνάει τόσο γρήγορα που κιόλας εύχεσαι να ξαναζήσεις τη στιγμή που μόλις πέρασε. Γι'αυτό μη φοβάσαι και μη το σκέφτεσαι πολύ, απλά αν το θες κάν'το.

"Βλέπω φλόγες κεριών να τρεμοπαίζουν μα σα να μου φαίνεται πως τρομαγμένα το κάνουν. Σα να θέλουν να τρέξουν, μακρυά από κάτι..Μα λες να' ναι ηθποιοί από ένα όνειρο που έχω ξαναδεί. Ξανά, κια ξανά και ξανά. Κι όμως δε μπορω να θυμηθώ, τίποτα! Μακάρι λέει να είχαμε περισσότερες ευκαιρίες. Και δεύτερη και τρίτη και τέταρτη. Αλλά δεν γίνεται αυτό.Μάλλον πέρνουμε ότι μας αξίζει.
Α ναι!; και όταν δεν παίρνεις τίποτα;"

Δευτέρα 11 Απριλίου 2011

Ανάρτηση νουμερο 319,πώς θα ξεφύγεις;

"Ξένη βροχή.Όλα εκείνα που στους άλλους φαίνονταν ανούσια και ασήμαντα, για 'κείνην ήταν ότι της είχε απομείνει.Η καημένη.Της άρεζε να γράφει.Εκείνα που μετά από χρόνια θα ανακάλυπτε μια άλλη, εντελώς διαφορετική, γενιά.Τα φιλούσε, θυμάμαι, σαν θησαυρό.Καχύποπτη όπως γινόταν μόλις έκανε κάποιος κίνηση προς εκείνα τα χειρόγραφα.Ακόμα κι εγώ.Η καημένη.Αστέρια έπεφταν,ΒΡΟΧΗ, το ένα αμέσως μετά το άλλο.Κι εκείνη, ήταν μπροστά.Ευχή να έκανε; Τίποτα, κανείς. Καμιά ευχή δε θα μπορούσε να φέρει πίσω αυτό που ήδη είχε χάσει. Ήταν πια μίλια μακρυά.Κι όμως κάτι τόσο απλό, λέει πως θα μπορούσε να ξαναγεμίσει την άδικη, μίζερη, ζωή της. Η καημένη. Απέφευγε να μιλήσει σε όσους εκείνη θεωρούσε ότι ήταν ανεπιθύμητη. Έτσι ήθελε, έτσι ένιωθε. Η καημένη. Όμως, είχε δίκιο και κρατιόταν μακρυά από όλους αυτούς τους διάφορους, κανείς δεν είχε σκοπό να να την παρατηρήσει λίγο παραπάνω, λίγο πιο βαθιά. Δεν προσπάθησαν να της αλλάξουν γνώμη, να την φέρουν πιο κοντά.
Ύστερα, περιμένει. Περιμένει αυτό που ίσως γεμίσει τη ζωή της. Ναι, αυτό που δε θα έρθει ποτε πια."

Τι γίνεται όταν δεν μπορείς να έχεις με τίποτα αυτό που με "χίλια" θες; Όταν πας να πάρεις την αγαπημένη σου σοκολάτα και μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου εμφανίζεται κάποιος άλλος και την αρπάζει, λίγο πριν το χέρι σου την αγγίξει. Απογοήτευση. Μα μερικές φορές, ή μάλλον αρκετές φορές, δεν είναι απλά μια σοκολάτα. Και μετά εκτός του ότι στο άρπαξε, εσύ δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για να το πάρεις πίσω. Αυτό είναι πιο εκνευριστικό.
Μα όταν απλά δεν μπορείς να το έχεις, όχι επειδή στο άρπαξε κάποιος άλλος, τι κάνεις; Συνεχίζεις τη ζωή σου, απ' όπου μπορείς να πιαστείς; Απ'όποιον μπορείς να πιαστείς; Άσκοπο. Φεύγεις μακρυα, γιατί έτσι ίσως η απόσταση σε κάνει να ξεχασεις; Δειλό. Το παλεύεις κι άλλο;
Η 3η επιλογή, σου δίνει την ευκαιρία να ψάξεις αν όντως πραγματικά είναι αυτό που θες. Σου δίνει την ευκαρία ν'ανακαλύψεις αν αξίζει να χάνεις τον εαυτό σου γι'αυτό. Και τέλος σου δίνει την ευκαιρία να το κατακτήσεις αν έχεις ήδη πειστεί από τα παραπάνω ότι αξίζει.
Βέβαια, κάθε άνθρωπος μπορεί να έπραττε διαφορετικά. Άσχετα, με το τι "θα έπρεπε" να κάνει. Εκείνη τη στιγμή ο οργανισμός σου καίει , δεν σκέφτεται λογικά και δε χρειάζεται. Ας πούμε εγώ, ναι κάθομαι αυτή τη στιγμή και σου λεω να μην τα παρατήσεις. Κάτι όμως που ποτέ δεν θα παραδεχόμουν είναι ότι θα έφευγα. Ναι, ξέροντας ότι είναι δειλό και ακόμα ξέροντας τις ευκαιρίες που δίνει η 3η επιλογή, θα έφευγα.

Πέμπτη 7 Απριλίου 2011

Δείγμα Δωρεάν

Good morning, good evening, good afternoon, goodnight σε όποιαν ήπειρο κι αν βρίσκεστε, οτι καιρό κι αν κάνει, τέλος πάντων γεια σας.Το όνομα μου είναι Στελλίνα (και όχι Στέλλα) και δημιούργησα αυτο το blog για να απασχολώ τον εαυτό μου την ώρα που ο αδερφός μου κάνει μάθημα αρχαίων και εγώ πρέπει να περιμένω, αλλά "απαγόρευεται" να κοιμηθώ γιατί ίσως δεν ξυπνήσω εγκαίρως(ώστε να κάνω εγώ μάθημα μετά από αυτόν).Δε θα σας πω που μένω γιατί η μάνα μου φοβάται, και κάθε φορά που φτιάχνω έναν καινούργιο λογαριασμό μου διευκρινίζει να μην χρησιμοποιήσω τα προσωπικά μου στοιχεία.Αλλά μένω στην Αθήνα(ξέρω "έχετε εκπλαγεί").
Σημασία δεν έχει πόσο χρονών είμαι, σημασία έχει πόσο μεγάλη νιώθω.Και νιώθω ακριβώς ένα χρόνο μεγαλύτερη από τώρα.Δεν έχει σχέση με το πόσο ώριμη είμαι απλά μου αρέσει περισσότερο εκείνος ο αριθμός.Δεν ξέρω γιατί.
Ο τίτλος του blog έχει να κάνει με μια γνωστή φράση: να ζει να κανείς ή να μη ζει; Λίγο παραμορφωμένο βέβαια.Με τη λέξη Beer.Ένα ποτό το οποίο θαυμάζουν οι περισσότεροι Έλληνες, μαζί και εγώ. Το περιεχόμενο του blog έχει να κάνει με αναρτήσεις που θα δημιουργώ εκφράζοντας ένα ποσοστό της γνώμης μου για οτιδήποτε.Ακόμα και για μία σπασμένη καρέκλα που τυχαία μπορεί να συνάντησα στο δρόμο, κάτω απ'το σπίτι της κας Σούλας.
Τέλος έχω πειστεί πως ένα πράγμα που σίγουρα αξίζει σε αυτή ζωή,που μπορεί να το κάνει ο καθένας(δίχως λεφτά, δίχως ωραία εμφάνιση),είναι το να ονειρεύεσαι.Δεν υπάρχει σωστό και λάθος όνειρο, ούτε πρότυπο όνειρο.Ύστερα προσπάθησε να τα πραγματοποιήσεις, μην τα παρατήσεις ποτέ.
Ένα όνειρο που έχω είναι να διασχίσω ολόκληρη την Αμερική με τη Μαρία,αλλά και να γνωρίσω ξένους τόπους.Προσπαθούμε να συγκεντρώσουμε ένα ποσό μέχρι τον Αύγουστο του 2014 που θα μας δώσει την ευκαιρία να ξεκινήσουμε το ταξίδι μας από την Κούβα.Πάντως δεχόμαστε οποιαδήποτε οικονομική βοήθεια κι από άσχετους.Χάρηκα που τα είπα.See you later, aligator.